கார்காலப் பனித்துளி - அத்தியாயம் - 8

[laavans]

அத்தியாயம் – 8 ​

யாரோ கதவை பட் பட்டென்று தட்டும் சத்தம் கேட்டது. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த நேத்ரா அடித்துப் பிடித்து எழுந்தாள். நேரமாகிவிட்டதோ என்ற பதட்டத்தில் மணியைப் பார்க்க, நடுசாமம் இரண்டு மணி தான் ஆகியிருந்தது.

அவள் எழுந்து பணியை ஆரம்பிக்க இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் பாக்கியிருக்கிறதே. அதுக்குள் யார் இப்படிக் கதவைத் தட்டுகிறார்கள் என யோசித்தவளுக்கு, ‘ஒருவேளை ஆதி திரும்பவும் வந்துவிட்டானா?’ எனப் பக்கென்றானது.

அவன் சென்ற பிறகு வெகுநேரம் கழித்தே உறங்கினாள். இப்போது மீண்டும் சண்டை போட வந்துவிட்டானா என அவள் தூக்கம் எல்லாம் பறந்து ஓடிவிட்டது.

எழுந்து சென்று, “யார்? என்ன வேணும்?” என அவள் கேட்க, “மேடம்... நான் சுனில்” என வெளியில் இருந்து குரல் கேட்டது. மற்றதெல்லாம் மறந்து போக, வேலையில் ஏதாவது குளறுபடி ஆகிவிட்டதோ என்ற பதட்டம் அவளைத் தொற்றிக் கொண்டது.

பட்டென்று கதவைத் திறந்தவள், “என்னாச்சு சுனில்? ஏதாவது பிரச்சனையா?” எனக் கேட்க, “மேடம்... ஃபோன்ல கூப்பிட்டேன். நீங்க எடுக்கலை. அது... வந்து நம்ம அருண் சார் நீச்சல் குளத்தில் விழுந்துட்டார். இப்போ பேச்சு மூச்சில்லாமல் இருக்கிறார்” எனப் பதட்டத்துடன் பதிலளித்தான்.

“எ... என்ன சொல்லறீங்க சுனில்?” என அவளுக்கு வார்த்தைகள் தந்தியடித்தன. உடலெல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தது.

“ஆமாங்க மேடம். எப்போ அங்கே விழுந்தார்னு தெரியலை. வேலை செய்யறவங்க யாரோ பார்த்துச் சொல்லி மிதந்துட்டு இருந்தவரை வெளில எடுத்தாங்க. கப்பல்ல இருக்கிற டாக்டர் பார்த்துட்டு இருக்கார். நான் வேலையைச் சீக்கிரம் ஆரம்பிக்கலாம் என நினைச்சு போனப்போ எனக்குத் தெரிஞ்சது” என்றதும் அதற்கு மேல் நேத்ரா அங்கு நின்று கொண்டிருக்கவில்லை.

அறைக்கதவைச் சாத்திவிட்டு நீச்சல் குளம் நோக்கி விரைந்தாள். அதற்குள் விஷயம் கப்பலில் வேலை செய்பவர்களிடம் காட்டுத் தீயாகப் பரவிவிட்டிருந்தது. பலரும் அந்த நீச்சல் குளத்தின் அருகில் குழுமியிருந்தனர்.

அதுவரையில் தான் ஏதோ ஒரு கெட்ட கனவு காண்கிறோம் என்ற எண்ணத்தில் இருந்தவளுக்கு நிஜம் உறைக்க, கால்கள் எல்லாம் வலுவிழந்து, வெடவெடக்க ஆரம்பித்தன.

அப்போது அங்கே வந்த மருத்துவர், அங்கிருந்த அருணின் பெற்றோர்களிடம், “சாரி சார். அருண் உயிரோடயில்லை” என்றதும் அருணின் அன்னை, தலையில் அடித்துக் கொண்டு அழ ஆரம்பித்தார்.

அவன் தந்தையோ, “டாக்டர், அவனுக்கு நீச்சல் தெரியுமே” என உண்மையைச் செரிமானம் செய்ய முடியாமல் அழுகையில் வெடித்தார்.

“சாரி சார். அதிகப் போதையில் கால் தடுமாறி விழுந்திருக்கலாம். நிதானமா இல்லாததால் அவரால் வெளியில் வந்திருக்க முடியாது. அதனால் மூச்சுத் திணறி இறந்திருக்கலாம்” என்றவர், போஸ்ட்மார்ட்டம் செய்த பின்னரே எதையும் உறுதியாகச் சொல்ல முடியும் என்றார்.

“இல்லை... இதை நான் நம்ப மாட்டேன். என் பையன் குடிக்கமாட்டான்” என அருணின் அன்னை கூச்சலிட, அருணின் தந்தையோ, “அவனுக்கு நீச்சல் நல்லாத் தெரியுமே” என மீண்டும் மீண்டும் அதையே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

“சாரி சார். எதுக்கும் போஸ்ட் மார்ட்டம் ரிப்போர்ட் வரட்டும்” என மருத்துவர் சொன்னதும் உண்மை உறைக்க அதற்குமேல் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் அப்படியே பித்துப் பிடித்ததைப் போல் நின்றுவிட்டார் அருணின் தந்தை.

அவரருகில் நின்று அவரைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த ஆதிநந்தனும் செய்வதறியாது அதிர்ச்சியில் உறைந்து போயிருந்தான்.

அருணின் பெற்றோர்கள் சொன்னது அனைத்துமே உண்மை. அருணுக்கு நீச்சல் நன்றாகத் தெரியும். அதுவுமில்லாமல் கல்லூரி காலத்தில் மதுபானம் அருந்தி அவன் உடல்நிலை சரியில்லாமல் போய் மிகவும் கஷ்டப்பட்டுவிட்டான்.

ஆகவே அதிலிருந்து அருண் அதைத் தொடுவதாக இல்லை. அப்படியிருக்கையில் அவன் எப்படிப் போதையில் கால் தடுமாறி நீச்சல் குளத்தில் விழுந்திருக்க முடியும்? இது எப்படிச் சாத்தியமாகும்?

மூக்கு விடைக்க, தொண்டை அடைக்க, கண்களில் நீர் துளிர்த்தது அவனுக்கு. சில மணி நேரம் முன்னர் வரையில் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தவன் இப்போது உயிருடன் இல்லை என்று சொன்னால் எப்படி நம்புவது? கண்கள் கோவைப்பழமாகச் சிவந்திருக்க, சூழ்நிலையைக் கிரகிக்க முயன்றான்.

நேத்ராவுக்கும் அதே சிந்தனை. சில மணி நேரங்களுக்கு முன்னால் அவனைப் பார்த்தாளே. நன்றாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தானே? இப்போது அவனுக்கு இப்படியாகிவிட்டாதே என ஒருவித பயம் அவள் நெஞ்சைக் கவ்வியது.

தாயின் மறைவுக்குப் பிறகு எந்தவொரு உயிரழப்பைப் பற்றி அறிந்தாலும் அவளால் அதைத் தாங்கிக் கொள்ள முடிவதில்லை. அவர்கள் இனி தன் முன்னால் திரும்பி வரப் போவதில்லை என்ற நிதர்சனத்தைச் சிறு வயதிலேயே கற்றுக் கொண்டதாலோ என்னவோ அருணின் இழப்பு அவளைப் பயங்கரமாகத் தாக்கியது.

சிறிது காலம் பழகிய அவளுக்கே இப்படியென்றால் அருணின் பெற்றோர்கள் இதை எப்படித் தாங்கிக் கொள்வார்கள்? திடீரென்று அவளுக்கு ஆதிநந்தனின் ஞாபகம் வர, தலையுயர்த்தி அவன் எங்கே என்று அவசரமாக அலசினாள் நேத்ரா.

விஷயம் கேள்விப்பட்டதும் ஆராதனா அப்படியே மயங்கிச் சரிந்தாள். அவளைத் தாங்கிப் பிடித்த அவள் தோழி, அவளை அங்கிருந்த சாய்வு நாற்காலியில் அமர வைத்தாள்.

உடனே மருத்துவர் அவளை நெருங்கி நாடி பிடித்துப் பரிசோதித்துப் பார்த்தவர், அதிர்ச்சியில் மயங்கியிருக்கிறாள் எனச் சொல்லி, சீக்கிரம் சரியாகிவிடுவாள் எனத் தெரிவித்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார்.

“ஏம்ப்பா ஆதி, எப்பவும் நீயும் அவனும் ஒண்ணா தானே இருப்பீங்க? அவனை ஏன் தனியா விட்ட?” என அருணின் தந்தை அழுகையில் குலுங்கினார்.

அவன் என்ன சொல்வான்? நேற்றிரவு அருணுடன் அவன் அறை வரைக்கும் செல்ல எண்ணினான். ஆனால் அருண் தடுக்கவும், நேத்ராவை மிரட்ட வேண்டும் என்ற திட்டத்தில் இவனும் வற்புறுத்தாமல் விட்டுவிட்டான்.

பேசாமல் சென்றிருக்கலாமோ? என நூறாவது முறையாக ஆதிநந்தனுக்குத் தோன்றியது. ‘எல்லாவற்றிக்கும் காரணம் அந்த இராட்சசி’ என விழிகளைச் சுழல விட்டவனின் பார்வையில் நேத்ரா விழுந்தாள்.

அந்தச் சமயத்தில் நேத்ராவும் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் கண்களில் இருந்த வலியோ, கோபமோ ஏதோ ஒன்று அவள் மனதைத் தாக்க, பார்வையை விலக்கிக் கொண்டாள்.

திருமணம் முடிந்ததும் அன்று மாலையில் சென்னைத் துறைமுகத்தில் கப்பல் மீண்டும் கரை ஒதுங்குவதாக இருந்தது. இப்போது நேரம் நரகமாக நகர, கப்பலை உடனே சென்னையை நோக்கித் திருப்பியிருந்தனர்.

என்ன, திருமணம் நடைபெறுகையில் கப்பல் வேகமாகச் செல்லாமல் அப்படியே தண்ணீரில் மிதந்து கொண்டிருக்குமாறு திட்டமிட்டிருந்தனர். இப்போது அது சாத்தியமில்லை என்பதால் சென்னையை நோக்கி விரைந்து சென்று கொண்டிருந்தது அக்கப்பல்.

நேற்றிரவு இருந்த சூழ்நிலைக்கு முற்றிலும் தலைகீழாக மாறிவிட்டது நிலைமை. நேற்று இனிமையாகத் தோன்றிய அச்சூழல் இன்று அமானுஷ்யமாகக் காட்சியளித்தது.

ஆராதனா இப்போது கண் விழித்திருந்தாள். அவளுக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வதென்றே நேத்ராவுக்குப் புரியவில்லை. எவ்வளவு கனவுகளுடன் இருந்திருப்பாள்? நேற்றிரவு முகத்தில் ஆனந்தம் பொங்க தென்றலென வலம் வந்தாளே.

ஆராதனாவை அவளுக்கு அதிகம் பழக்கமில்லை என்றாலும் அவள் துயரில் துடிப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடியவில்லை. வருங்காலத் துணையை இழப்பது என்றால்? அவளுக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை வந்திருக்கவே கூடாது என மனம் விம்மியது.

அருணை நினைத்து மறுபக்கம் நெஞ்சை அடைத்துக் கொண்டது நேத்ராவுக்கு. நேற்றிரவு அருணுடன் அவள் பேசுகையில் அவளைத் தவறாக எண்ணிக் கொண்டதை நினைத்து மிகவுமே வருந்தினான் அருண்.

எதற்காக அவளை அப்படி நினைத்தான் என்பதைப் பற்றி அறியவெல்லாம் நேத்ராவுக்கு ஆர்வமில்லை. ஏதோ இந்தளவுக்கு வருந்துகிறானே. அதுவே போதும். இப்போது அருண் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டிய தருணம். அவள் பொருட்டு அவன் அதைக் கெடுத்துக் கொள்வதில் அவளுக்கு உடன்பாடில்லை.

ஆகவே அவனுக்கு உற்சாகமூட்டி அனுப்பி வைத்துவிட்டுத் தன்னறைக்குச் சென்றாள் நேத்ரா. அவன்... அந்த அருண் இப்போது உயிருடன் இல்லை. நினைக்கவே ஒருவித வெறுமை படர்ந்தது.

அதற்குமேல் அங்கேயே இருந்தால் அழுகையில் வெடித்துவிடுவோமோ என்று பயந்தாள். அதனால் அடுத்த நொடியே தன்னறையை நோக்கி நகர ஆரம்பித்தாள்.

செல்லும் முன்னால் திரும்பி அங்கிருந்தவர்களை எல்லாம் ஒருதரம் பார்க்கும் சாக்கில் ஆதிநந்தனைப் பார்க்க, அவன் இவளைச் சுட்டெரிக்கும் பார்வையுடன் எதிர்கொண்டான். விட்டால் பார்வையாலேயே எரித்துவிடுவான் போல.

அப்போது அவனருகில் சென்ற ஸ்வப்னா ஆதிநந்தனின் கவனத்தை அவள்புறம் திருப்பினாள். மீண்டும் எச்சரிக்கும் பார்வை ஒன்றை அவள்மேல் பதித்தவன் திரும்பி ஸ்வப்னாவிடம் பேச ஆரம்பித்தான் .

நேத்ராவும் பட்டென்று திரும்பிக் கொண்டாள். ‘ஒருவேளை அருண் இறந்ததற்குத் தான் காரணம் என்று எண்ணுகிறானோ?’ என எண்ணித் திடுக்கிட்டாள். ‘இல்லையென்றால் எதற்கு இப்படி முறைக்க வேண்டும்? கண்டிப்பாக நினைத்திருப்பான் ’ என நினைத்தவாறே தன்னறைக்குச் சென்றாள்.

உள்ளே சென்று கதவை அடைத்ததும் அதுவரையில் இமை விளிம்பில் துருத்திக் கொண்டிருந்த கண்ணீர் முழுவதும் நிற்காமல் கன்னத்தில் இறங்க ஆரம்பித்தது.

மனதில் இருந்த பாரம் வடியும்வரையில் அழுதவள், சற்றுச் சுதாரித்துக் கொண்டாள். அவசரக் குளியல் ஒன்று போட்டுவிட்டு மீண்டும் அறையிலிருந்து வெளியேறினாள். சற்று விடிய ஆரம்பித்திருந்தது. விஷயம் கப்பலில் இருந்த அனைவருக்கும் தெரிந்திருந்தது போலும். கப்பல் மயானம் போல் காட்சியளித்தது.

பெரும்பாலானோர் தங்கள் அறையிலேயே அடைந்து இருந்தனர். சிலர் என்ன நடக்கிறது என விஷயமறிய வெளியே உலவிக் கொண்டிருந்தனர். சொற்பமானவர்களே அருணின் தந்தையுடன் அமர்ந்து அவருக்கு ஆறுதல் அளித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

துக்கம் தொண்டையை அடைத்தாலும் நேத்ராவால் ஓய்ந்து போய் அமர முடியாது. ஏற்கனவே போட்டிருந்த மேடை அலங்காரங்களை எல்லாம் அகற்ற வேண்டும். விரைவிலேயே கப்பல் சென்னையை அடைந்துவிடும். அதற்குப்பிறகு நேரமிருக்குமோ என்னவோ? யாரிடமும் எதையும் கேட்கவும் முடியாது.

எப்போதும் அவள் கலைக்கும் அலங்காரங்களுக்கும் இன்று கலைப்பதற்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. அப்போதெல்லாம் ஒருவித திருப்தியும் நிறைவும் முழுமையாக அவளை ஆட்கொண்டிருக்கும். இன்றோ நெஞ்சம் முழுக்கத் துக்கம் மட்டுமே.

வேதனை அவளை வாட்டினாலும் அதை ஒரு மூலையில் போட்டு அடைத்துவிட்டு தன் குழுவை வைத்துக் கொண்டு அனைத்தையும் அகற்ற ஆரம்பித்தாள். சிலமணி நேரத்தைக் கடக்கப் பல வருடங்கள் காத்திருக்க வேண்டியதைப் போலிருந்தது அவளுக்கு.

மனதில் உற்சாகம் நிறைந்திருந்தால் செய்யும் வேலையில் சலிப்பு தட்டாது. ஆனால் இங்கே வலி, வேதனை மட்டுமே மண்டி கிடைக்கிறதே?

மதியம் போல் கப்பல் கரையைத் தொட்டதும் அடுத்து என்ன என அனைவரும் குசுகுசுவென்று பேச ஆரம்பித்தனர். நான்கு காவலர்கள் அந்தக் கப்பலில் ஏறியிருந்தனர்.

அருணின் இறப்பு ஏதேச்சையாக நடந்ததா, இல்லை, வேறு ஏதாவது காரணமா என்று விசாரிக்க காவலர்கள் வந்திருந்தனர். கப்பல் கரையைத் தொடும் முன்னரே, ‘கப்பலில் மணமகன் இறப்பு’ எனக் கப்பலில் இருந்து பலரும் இணைய தளங்களில் பகிர்ந்திருந்தனர்.

அதன் எதிரொலியாக ‘சோசியல் மீடியா’வின் தயவால் அருணின் இறப்புச் செய்தி பட்டித் தொட்டிகளையெல்லாம் எட்டிவிட்டது.

அதுவுமில்லாமல் ஆராதனாவின் தந்தை சென்னையில் முக்கியப் புள்ளி என்பதால் அவர் நண்பர் சென்னைத் துறைமுகக் காவலர்களிடம் பேசி, அருணின் இறப்பைப் பற்றி விசாரிக்க ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.

கப்பல் நின்றதும், யாரையும் அதிலிருந்து இறங்கவிடவில்லை. அனைவரையும் விசாரித்த பிறகே கிளம்ப முடியும் என ஏற்கனவே கட்டளையிட்டுவிட்டனர். திருமணத்துக்கு என்று வந்தவர்கள் மட்டுமல்ல இதர பயணிகளும் அதில் இருந்தனர். அவர்களுக்குச் சலிப்புத் தட்டியது.

நிம்மதியாக விடுமுறையைக் கொண்டாடிவிட்டு மீண்டும் வேலையைக் காண ஓட வேண்டும். இதில் இது என்ன புது தலைவலி என்றிருந்தது பலருக்கும். “எப்போ முடியுமோ?” என முணுமுணுத்துக் கொண்டனர்.

அருணின் இறப்பைப் பற்றி விசாரிக்க வந்த முக்கியக் காவலரான துருவனைப் பார்த்த ஆதிநந்தன், ‘இவனா?’ என நொந்தே போனான். அவனுக்குப் பிடிக்காதவன்!

தொடரும்...