என்றென்றும் வேண்டும்- 26

[SudhaSri]

என்றென்றும் வேண்டும்- 26​

“வேத” என்றால் அறிவது. ‘எந்த ஒன்றை அறிந்து கொண்டால், அனைத்தையும் அறிந்து கொண்டதாகுமோ அதுதான் ஆத்மா; ஆஸாமியை அடையாளம் காட்டுகிற அடிச்சுவடு மாதிரிதான் மற்ற எல்லாமும் அந்த ஒன்றுக்கு அடிச்சுவடுகள்’ என்று உபநிஷத்து சொல்கிறது1. அப்படிப்பட்ட ஆத்மாவைப்பற்றி அறிவிப்பதுதான் வேதத்தின் லக்ஷ்யம். வேத ஆரம்பத்தில் வருகிற கர்மாவாகட்டும், முடிவில் வருகிற ஞானமாகட்டும், இரண்டுக்குமே – விஷயமாக இருப்பது ஈச்வரன், பிரம்மம், ஆத்மா என்றெல்லாம் சொல்லப்படுகிற ஒன்றுதான். ஸ்வாமிக்கு புஷ்பம் போடும்போது கூறும் மந்திர புஷ்பத்தின் போதும், ஒரு மஹானை வரவேற்கும் போதும், நாம் “யோ வேத (ஆ) தௌ ஸ்வர: ப்ரோக்தோ வேதாந்தே ச ப்ரதிஷ்டித:” என்கிறோமே, இது மேலே சொன்னதற்கு proof தான். வேதத்தின் ஆதியிலும் (ஆரம்பத்திலும்), அந்தத்திலும் (முடிவிலும்) பிரதிஷ்டையானது ஒரே மஹா தத்வமான ஈச்வர தத்வம்தான் என்று இந்த மந்திரம் சொல்கிறது. ஆரம்பத்தில் வரும் கர்மா, முடிவில் வருகிற ஞானம் இரண்டுக்கும் லட்சியத்தில் கொஞ்சம்கூட வித்யாஸமில்லை என்று இங்கே ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிகிறது. அநேக ஆயிரம் தினுசாகப் பிரிந்திருக்கும் கர்மா, ஒன்றே ஒன்றாயிருக்கிற ஞானம் இரண்டுக்கும் பொதுவாக – அதாவது வேதம் முழுவதற்கும் subject-ஆக- இருப்பது ஒன்றுதான். ஆத்மாவைப் பார்த்துக் கொள்ள முடியாமல் வெளிப்பார்வை உள்ளதாகவே, வெளி வஸ்துக்களை நோக்கி ஓடுவதாகவே இந்திரியங்கள் சிருஷ்டிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இதைக் கடோபநிஷத்தும் (IV.1) சொல்கிறது. விஷயத்தைக் கவனிக்காமல், வேறு எதையாவது பார்ப்பதை ‘பராக்கு’ப் பார்ப்பது என்கிறோமல்லவா? ஆத்மா ஒன்று தான் விஷயம். அதைவிட்டு வெளியிலே பார்ப்பதைத்தான் ‘பரா(ங்)’முகம் என்பது. அதுதான் பராக்குப் பார்ப்பது. இதைத் தான் கடோபநிஷத் சொல்கிறது. அப்படிப் பராக்குப் பார்க்காதே என்றால் மனஸ் அடங்காது. அதனால் வெளிக்காரியங்களைப் பண்ணிப் பண்ணித்தான் உள்ளே பார்த்துக் கொள்ளும்படியான பக்குவத்தை அடைய வேண்டும். இந்திரியங்களும், மனஸும் இழுக்கிற இழுப்புக்கெல்லாம் ஓடாமல் வைதிக கர்மாக்களை நிறையச் செய்யச் செய்யத்தான், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உள்ளே பார்த்துக் கொள்கிற பக்குவம் உண்டாகும். மற்ற விஷயங்களையெல்லாம் அறிந்து, சோதித்து, சீர்தூக்கிப் பார்த்த பின்தான், எல்லாவற்றையும் அறிகிற அறிவை, எதை அறிந்தால் எல்லாம் அறிந்ததாகுமோ, அதைப் பிடிக்க முடியும். இதற்காகத்தான் அநேக வித்தைகளை, உபாஸனைகளை, கர்மாக்களை, கலைகளை, social duty -களை வேதத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. சரீரத்தால் கர்மா பண்ணிப் பண்ணியே சரீராபிமானத்தைக் கரைக்க வேண்டும். பல வித்தைகளைச் சிந்தனை பண்ணியும், தத்வங்களை ஆராய்ச்சி பண்ணியும், உபாஸனைகள் பண்ணியுமே மனஸ், புத்தி இவற்றைக் கரைக்க வேண்டும். கெட்ட காரியம் செய்வதில் சரீராபிமானம் ஜாஸ்தியாகும். துர்விஷயங்களை ஆராய்வதால் மனஸின் தடிப்பு ஜாஸ்தியே ஆகும். மாறாக, மந்திர பூர்வமான, லோக க்ஷேமமான வைதிக கர்மாக்கள், வைதிக உபாஸனைகள் இவற்றை அநுஷ்டிக்கிறபோது, சரீரம் சித்தம் இவற்றின் ஆக்ரஹம் தளர்ந்து கொடுக்கிறது. முடிவிலே உள்ளே பார்த்துக் கொள்வதற்கான முதிர்ச்சி, பரிபக்குவம் உண்டாகிறது. அப்படிப் பார்த்துக் கொண்டபின், இங்கேயே (“இஹைவ”) மோக்ஷ ஆனந்தத்தைப் பெறுகிறான். ‘மோக்ஷம்’ என்றால், ‘விடுபட்ட நிலை’, ‘விடுதலை’ என்று அர்த்தம். எதிலிருந்து என்றால் ஸம்ஸாரத்திலிருந்து விடுதலை. சரீரமும் மனஸும் ‘தான்’ இல்லை என்று அவற்றிலிருந்து உபநிஷத்து சொன்னபடி விடுவித்துக் கொண்டுவிட்டால், ஸம்ஸாரத்திலிருந்தும் விடுதலையாகி விடுகிறது.

இந்த லோகத்திலேயே மோக்ஷத்தை ஸம்பாதித்துக் கொடுப்பதுதான் வேதங்களின் உத்தேசம். அதுதான் அதன் பெருமையும். இதர மதங்களில் இருப்பதுபோல், செத்துப்போனபின் பரலோகம் போய்தான் மோக்ஷம் என்றால், அந்த மோக்ஷம் எப்படியிருக்கும் என்று இங்கே நாம் தெரிந்து கொள்ள முடியாது. அதை அடைந்தவர்களும் திரும்பிவந்து தங்கள் அநுபவத்தை நமக்குச் சொல்ல மாட்டார்கள். அதனால் அப்படி ஒன்று உண்டா என்று ஸந்தேஹமும் அவநம்பிக்கையும் ஏற்படலாம். ஆனால் இந்த லோகத்திலேயே, ஆசைகளுக்கெல்லாம் ராஜிநாமா கொடுத்துவிட்டு, ஆத்ம விசாரம் பண்ணினால் மோக்ஷம் இப்போதே ஸ்வயம் ஸித்தமாக இருக்கிறது என்று வேதம் சொல்வதால், அது ஸந்தேஹத்துக்கு இடமில்லாத ஸத்தியத்தையே சொல்கிறது என்று ஏற்படுகிறது.

ஏழு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு

"அம்மா! சமையல் பண்ணி வெச்சுட்டேன். உங்க எல்லோருக்கும் சத்துமா கஞ்சி போட்டு வெச்சுட்டேன். நீங்க ப்ரியாவ பாத்துண்டு இருங்கோ போறும்.

மித்ததெல்லாம் நான் சாயங்காலம் வந்து பாத்துக்கறேன். வெயில் காயரது. வடாம் போடறேன். அப்பளாம் இடறேன்னு கிளம்ப படாது சொல்லிட்டேன்...."

இந்த ஏழு வருடங்களில் காயத்ரி முன்பிருந்த மெலிந்த உருவம் மாறி லேசாக பூசினாற் போல ஆகியிருந்தாள்.

அர்ஜுன் இப்போதே சித்தப்பா அரவிந்தோடு சேர்ந்து வெளியில் சுற்றி மசாலா ஐட்டங்கள் சுவைக்கு பழகிக் கொண்டிருந்தான்.

காயத்ரி பூண்டு வெங்காயம் மசாலா உணவு வகைகளை ஏழு ஆண்டுகளாகவே சாப்பிடுவதில்லை. அர்ஜுனை உண்டாகிய போது விட்டது தான்.

அதன் பிறகு அதையெல்லாம் தொடுவதே இல்லை. ஆனாலும் தன் மைத்துனனுக்காகவும் மகனுக்காகவும் வீட்டிலேயே செய்து கொடுப்பாள்.

"அப்றம் அரவிந்துக்கும் அர்ஜூனுக்கும் பாப்டி சாட்டுக்கு வேண்டியது எல்லாம் ரெடி பண்ணி வெச்சிருக்கேன். சாயந்தரம் சுருக்க வந்து நானே பண்ணிடுவேன். அதனால அவாளை கடைல போய் எதுவும் சாப்டப்டாதுன்னு சொல்லிடுங்கோ. .."

காயத்ரி வரிசையாய் உத்தரவுகள் போட விஸ்வனாதன் அதை கேட்டு சிரித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் சிரிப்பில் கடுப்பான காயத்ரி அவனை முறைத்தாள்.

"உங்களுக்கு என்னன்னா சிரிப்பு? கஞ்சி போட்டு ஃப்ளாஸ்க்ல வெச்சிருக்கேன். அங்க விசேஷம் முடிஞ்சதும் இதை வாயில விட்டுண்டுட்டு தான் கிளம்பணும்.

வெறும் வயித்தோட கிளம்பப் படாது. ஆபிஸ் போனேள்னாலும் சாயந்தரம் அர்ஜுன் ஸ்கூல் விட்டு ஆத்துக்கு வரதுக்குள்ள வந்துருங்கோ. அவன் வந்தான்னா இவா எல்லாரையும் கண்ணுல விரலை விட்டு ஆட்டிடுவான். உங்க பொண்ணு வேற ஒரு பக்கம் பாடா படுத்திடுவா.. “

ஏழு ஆண்டுகளில் இரண்டு பிள்ளைகள். ஆனாலும் கணவனின் கரையில்லாத காதலிலும் குடும்பமே அவள் மேல் காட்டிய அன்பிலும் அவள் தோற்றம் மெருகேறி இருந்தது.

ஏற்கனவே சிவந்த நிறமுடையவள் நிறமும் அழகும் கூடி விஸ்வனாதனை இன்னும் மயக்கிக் கொண்டிருந்தாள் அவன் பட்டூ.

இப்போது குடும்பப் பொறுப்பு முழுக்க முழுக்க அவளிடம் தான்.

காயத்ரி போலவே இருந்த ஒன்றரை வயது பத்மப்ரியாவை அத்தை தன் பொறுப்பில் வைத்துக் கொள்ள, வெங்கட் ஸ்ரீனிவாசன் என்று இரண்டு தாத்தா பெயர்களையும் வைத்துக் கொண்டிருந்த பேரன் முழுக்க முழுக்க பத்மா பாட்டியின் செல்லம்.

பெரியவர்கள் பெயரை சொல்லி அழைக்கக் கூடாது என்று பிள்ளைக்கு அர்ஜுன் என்றும் பெண்ணுக்கு பிரியா என்றும் வீட்டுப் பெயர் வைத்திருந்தனர்.

அர்ஜுன் அடிக்கும் லூட்டிக்கெல்லாம் தாத்தாவும் மூன்று பாட்டிகளும் விரும்பியே அடிமைகளாக இருப்பார்கள். அவனுக்கு பயமே அப்பாவிடம் மட்டும் தான்.

காயத்ரி வீட்டுக்கு வருவதற்குள் வீடே போர்க்களம் தான். காயத்ரிக்கு தன் கணவனை உரித்து வைத்தது போலவே கன்னத்தில் குழி விழ சிரிக்கும் மகனை அதட்டவே மனம் வராது.

வெளியே செல்லமாக சலித்துக் கொள்வாளே தவிர அவன் விருப்பத்திற்கெல்லாம் வளைந்து கொடுப்பாள்.

அம்மாவிடம் அழிச்சாட்டியம் செய்பவன் அப்பா முறைத்தால் கப்சிப் தான்.

இவன் சேட்டையால் கண்ணில் விரலை விட்டு ஆட்டினால் பெண் கொஞ்சிப்பேசி அழுது தன் காரியத்தை சாதித்துக் கொள்வாள்.

அதே போல மகளின் கை பொம்மை விஸ்வநாதன். மழலை மொழியில் பேசி தன் பட்டூவை கொண்டு பிறந்திருக்கும் மகள் என்ன செய்தாலும் அவனுக்கு கோபமே வராது.

மதியம் ப்ரோஹிதம் முடிந்து வீட்டுக்கு வரும் நாளில் பத்மா மகனுக்கு சாப்பாடு போட வந்தால் வந்து விஸ்வநாதன் மடியில் உட்கார்ந்து கொள்வாள்.

பத்மா சாதம் போட்டு குழம்பு ஊற்றினால் தன் குட்டிக் கையால் அப்பாவின் மோவாயை திருப்பி "ப்பா...! நானு மம்மு தவா (தரவா)? " என்று ஆசையாய் கேட்கும் மகளை கட்டி அணைத்துக் கொள்வான்.

பத்மாவும் பேத்தியின் அன்பை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்து விடுவார். கொலைப் பசியில் வந்தவனோ பசி மறந்து போய் மகள் ஊட்டுவதற்காக காத்திருப்பான்.

அவள் தன் பிஞ்சு கையால் இரண்டு இரண்டு பருக்கையாய் ஊட்டும் போது அதுவே அவனுக்கு வயிறு நிறைந்து விடும்.

மேலே கீழே சிந்தி அதில் துளி மட்டுமே அப்பனின் வாய்க்குள் போட்டு விட்டு ஊட்டியதில் கொஞ்ச நேரத்தில் அலுத்துப் போய் "ப்பா..! போறும். எந்தி..!" என்று சொல்லி விடுவாள்.

மகள் பேச்சிலும் அவள் கொடுத்த சில பருக்கையிலுமே வயிறு நிறைந்து விஸ்வநாதன் எழுந்து விடுவான்.

இது காயத்ரி வீட்டில் இருக்கும் போதும் நடக்கும். அவள் இருந்தால் மகளை அதட்டுவாள்.

"ஏய்! எழுந்திருடி...! அப்பாவுக்கு பசிக்கும்..." என்று அதட்டினால் ப்ரியாவுக்கு அழுகை பொங்கி விடும்.

கண்ணில் நீர் நிறைய உதட்டை பிதுக்கிக் கொண்டு அப்பாவை பார்த்தால் அவ்வளவு தான் விஸ்வநாதனுக்கு அப்படியே உருகி விடும்.

"உனக்கென்ன தெரியும்? இது சிறு கை அளாவிய கூழ்...எவ்ளோ நன்னா இருக்கும் தெரியுமா? நீ ஊட்டுடா பட்டூ .."

என்று மகளை சமாதானம் செய்வான். அவன் மகளை பட்டூ என்றதும் காயத்ரிக்கு புர்ரென்று ஏறி விடும்.

"ஏன்னா ..! அது என் பேரு. நீங்க அவளை எப்படி கூப்புடுவேள்?” என்று காயத்ரி முகத்தை திருப்பிக் கொள்வாள்.

விஸ்வனாதன் பாடு தான் இரண்டு பேருக்கும் நடுவில் திண்டாட்டமாகும்.

இருந்தாலும் பெரிய பட்டுவை இரவில் தாஜா செய்து கொள்ள முடியும் என்ற தைரியத்தில் தன் குட்டி பட்டூ இழுத்த இழுப்புக்கெல்லாம் வளைந்து கொடுப்பான்.

இதற்காகவே அவனுக்கு ஒரு டிபனும் செய்து வைத்து விடுவாள் காயத்ரி. அதை கொஞ்ச நேரம் கழித்து மகள் தூங்கியதும் சாப்பிட்டுக் கொள்வான்.

இப்போது அவன் கம்பெனி இன்னும் விரிவடைந்து இருந்தது. அவர்களின் வேலை நேர்த்தியில் புதிய நிறுவனங்கள் அவனோடு கை கோர்க்க விரும்ப காயத்ரியையும் தங்கள் கம்பெனியிலேயே சேர்ந்து கொள்ளும்படி சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

ஆனால் காயத்ரிக்கு தான் நிர்வாக அனுபவம் இல்லாமல் இங்கு வர விருப்பம் இல்லை. இந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் அவளின் கடின உழைப்பில் அவள் கம்பெனியில் பல பதவி உயர்வுகள் கிடைத்திருந்தது. ப்ராஜெக்ட் மேனேஜர் பதவி வரை வந்திருந்தாள்.

விஸ்வநாதன் இந்த அனுபவமே போதும் என்று சொல்ல காயத்ரி அதை ஏற்காததால் இன்னும் பேச்சு வார்த்தையிலேயே இருந்தது.

விஸ்வநாதன் தங்கள் நிறுவனத்தை இன்னும் விரிவுபடுத்தி மொழி பெயர்ப்பதோடு ப்ராஜெக்ட் கன்சல்டன்சியும் ஆரம்பிக்கலாம் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

ஏற்கனவே அவனிடம் இருக்கும் கிளையண்ட்கள் ப்ராஜெக்ட் கன்சல்டன்சி செய்வீர்களா என்று அவனிடம் கேட்டதும் ஒரு காரணம்.

விஸ்வநாதனுக்கு ப்ரோஹிதம் செய்வதை விடுவதில் விருப்பமில்லை.

தாங்கள் பரம்பரையாய் செய்து வந்தது என்பதோடு அவன் ஆரம்பமும் அது தான் என்பதால் இதையெல்லாம் காயத்ரி பொறுப்பேற்க வேண்டும் என்பது அவன் எதிர்பார்ப்பு.

அன்றும் இரவில் அவர்கள் அறையில் அதை பற்றிய வாக்குவாதம் தான். பிள்ளைகள் இருவரும் கதை கேட்க வசதி என்று பாட்டிகளோடு படுத்துக் கொள்வதால் அவர்களின் வாக்குவாதத்திற்கு இடையூறு இல்லை.

வேலையெல்லாம் முடித்து காயத்ரி படுக்க வரும் வரை விஸ்வநாதன் காத்திருந்தான். கையில் பால் டம்ளரோடு வந்த காயத்ரி

"இந்தாங்கோன்னா. இந்த பாலாவது குடிங்கோ. ராத்திரியும் ஊட்டறேன்னு சொல்லி உங்க பொண்ணு உங்கள பட்டினி போட்டுட்டா.

நான் குறுக்க வந்தாலும் உங்களுக்கு புடிக்கல. இப்படி சரியா சாப்பிடாம இருந்தா உடம்பு என்னத்துக்கு ஆறது? இதுல ஒரு ஆப்பிளையும் வெட்டிக் கொண்டு வந்திருக்கேன். அதையும் சாப்பிடுங்கோ முதல்ல..."

என்று அதட்டினாலும் அதில் கரிசனம் தான் இருந்தது.

அவனிடம் தட்டையும் பால் டம்ளரையும் கொடுத்து விட்டு அவன் முகம் பார்க்காமல் மறுநாளைக்கு எல்லோருக்கும் வேண்டிய உடைகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தவளை புன்னகையோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் விஸ்வநாதன்.

ஒன்றும் அறியாதவளாய் தன் வாழ்வில் நுழைந்த தன் மனம் கவர்ந்தவள் இந்த ஏழு ஆண்டுகளில் வீட்டையும் பிள்ளைகளையும் வேலையையும் வெகு அழகாக சமாளிப்பதில் அவனுக்கு மிகுந்த பெருமை.

சில சமயம் அவனுக்கு வேலை அதிகம் இருக்கும் போது அவன் கம்பெனியையும் அவள் பார்த்துக் கொள்கிறாள். இது அவன் திட்டம் தான் என்றாலும் அதையும் அவள் பொறுப்பாய் நடத்துவதில் மகிழ்ச்சியே.

எல்லாம் எடுத்து வைத்து விட்டு படுக்க வந்த காயத்ரி இன்னும் விச்சு கையில் தட்டையும் பாலையும் வைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பதை பார்த்து விட்டு அவனை முறைத்தாள்.

இடுப்பில் கையை வைத்துக் கொண்டு "என்னன்னா இது? நான் குடுத்தத அப்படியே வெச்சிண்டு இருக்கேள்?" என்று கோபமாக கேட்டாள்.

அதற்கெல்லாம் அசருபவனா என்ன விஸ்வநாதன்?

"இப்பலாம் பட்டூ ஊட்டினா தான் சாப்பிடவே புடிக்கறது டி..." என்று சிரிக்க அவன் சொன்னது புரிந்தாலும் ஒரு புன்னகையோடு "ஓ..! அப்ப போய் உங்க பட்டூவ கூட்டிண்டு வரவா? அவ தானே உங்களுக்கு ஊட்டி விடுவா?" என்று வெளியே போகப் போனாள் காயத்ரி.

அவள் போவதை பார்த்ததும் எட்டி அவள் கையை பிடித்துக் கொண்டவன் "கெடுத்தியே கதையை..! பகல்ல என் சின்ன பட்டூ தான் ஊட்டறாளே.? அவ இப்போ டயர்டா தூங்கிண்டு இருப்பா. இப்ப நீயே குடு..." என்று அவளுக்கு வேலை கொடுத்தான்.

இப்போதும் மகளுக்கே பரிந்து பேசுபவனை முறைத்தாலும் அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்து தட்டில் இருந்த ஆப்பிளை எடுத்து அவன் வாயில் போட வர விஸ்வநாதன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான்.

காயத்ரி ஒன்றும் புரியாமல் "இன்னும் என்னன்னா..?" என்று கேட்க "என் பழைய பட்டுவை காணுமே.. அதான் தேடிண்டு இருக்கேன்..." என்று முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு பதில் சொன்னான்.

அவன் இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி சொல்வது தான் என்பதால் காயத்ரி சிரித்தபடி "ஏன் இந்த பட்டூக்கு என்ன குறைச்சலாம்? அவளை விட இவ சமத்தா தானே இருக்கா?" என்று கேட்டாள்.

"என் பட்டூ இவ்ளோ சமத்தில்லை தான். ஆனா அவ நான் சொன்னா கேட்டுப்பா. இப்படி என்னை அதிகாரம் எல்லாம் பண்ண மாட்டா.

ஒழுங்கா இத சாப்புடுங்கோன்னு ஆர்டர் பண்ண மாட்டா. ஆசையா என் பொண்ணு மாதிரி மடில வந்து ஒக்காண்டு நான் தரவான்னு கேப்பா..."

என்று விஸ்வநாதன் இழுக்க காயத்ரி பக்கென்று சிரித்து விட்டாள்.

"போக்கிரின்னா.. நீங்க..." என்றவள் அவன் விருப்பம் போலவே அவன் மடியில் அமர்ந்து ஆப்பிள் துண்டை அவன் வாயில் போட இப்போது தான் விஸ்வநாதன் மலர்ச்சியோடு அவள் கொடுத்ததை ஆசையாய் உண்டான்.

"ஏன்னா..! உங்கள்ட ஒண்ணு கேக்கணும்.." காயத்ரி பீடிகையோடு ஆரம்பிக்க விஸ்வநாதன் அவளை பார்த்து கிண்டலாய் சிரித்தான்.

இந்த நேரங்களில் அவன் பட்டூ என்ன கேட்டாலும் கிடைக்கும் என்ற அவன் பலவீனத்தை அவள் நன்றாக பயன்படுத்திக் கொள்வாள் என்று தெரியும்.

இப்படி கேட்டு தான் அவர்கள் ஹனிமூன் குடும்ப சகிதமாக காசியில் நடந்தது. அவனே அவன் மாமியாரும் மாமனாரும் அம்மாவுக்கும் அத்தைக்கும் துணைக்கு இருக்கும் தைரியத்தில் கோவாவிற்கு கூப்பிட்டான்.

காயத்ரி தான் கைக்குழந்தையாய் இருக்கும் அர்ஜுனை விட்டு விட்டு வர முடியாது என்று மறுத்து விட்டாள்.

அதன் பிறகு அவளே தான் அவனை நச்சரித்து அனைவருமாக காசிக்கு போய் வந்தனர்.

"உலகத்திலேயே ஹனிமூனுக்கு காசி அதுவும் குடும்பத்தோட போனவன் நானா தாண்டி இருப்பேன்..?" என்று அவன் சலித்துக் கொண்டதையும் அவள் கண்டுகொள்ளவே இல்லை.

ஆனாலும் அத்தையும் மாமியாரும் அங்கு போய் வந்த பிறகு அதை சிலாகித்து (பாராட்டி) வெகு நாட்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

அவர்களின் சந்தோஷம் அவளுக்கும் சந்தோசம் தர அப்படித்தான் அடுத்து டிவியில் எஸ்.வி.பி.சி சேனலும் சங்கரா சேனலும் வந்தது.

அதுவும் எஸ்.வி.பி.சியில் திருப்பதி ஏழுமலையானை காட்ட அம்மாவும் அத்தையும் நின்றபடியே அதை பார்ப்பதும் அங்கு கற்பூர ஆரத்தி காட்டும் போது அவர்கள் இங்கே விழுந்து கும்பிடுவதும் நடக்கும்.

சங்கராவில் மாலையில் தினமும் சஹஸ்ரநாமம் சொல்லும் போதே பல கோயில்களையும் காட்ட இருவரும் பக்தி பரவசத்துக்கே போய் விடுவார்கள்.

அது முடியும் வரை நின்று கொண்டே பார்ப்பதும் கன்னத்தில் போட்டுக் கொள்வதும் என அந்த மூன்று பெண்மணிகளும் செய்யும் போது காயத்ரிக்கு சிரிப்பு வரும்.

அத்தை அவள் கன்னத்தை வழித்து

"இதெல்லாம் பாக்க கிடைக்குமான்னு ஏங்கிண்டு இருந்தேன்? இப்பிடி ஆத்துக்கே எல்லா கோயிலையும் வரவழைச்சிட்டேடி மா. நீ நன்னா தீர்க்க சுமங்கலியா தொங்க தொங்க தாலி கட்டிண்டு இருக்கணும்.."

என்று நா தழுதழுக்க சொல்லும் போது காயத்ரிக்கே ஒரு மாதிரி ஆகிவிடும்.

பத்மாவும் அவள் கையை பிடித்துக் கொண்டு "பூர்வ ஜென்ம பலன் தான் உன்னை மாதிரி மாட்டுப்பொண்ண கொண்டு வந்து விட்டிருக்கு..." என்று சொல்லும் போது காயத்ரி வாயடைத்து போய் விடுவாள் .

"என்ன செய்து விட்டேன்..?இப்படி இவர்கள் சொல்வதற்கு...?" என்று மனமுருகி விடுவாள்.

அதுவே அவளுக்கு இன்னும் அவர்களுக்கு பார்த்து பார்த்து செய்யும் எண்ணத்தை தர விஸ்வநாதனை சம்மதிக்க வைக்க அவள் இந்த நேரத்தை தேர்ந்தெடுத்தாள்.

அவள் கேட்பது எதுவும் அவளுக்காக இருக்காது. எல்லாமே அவன் அம்மா, அத்தை, தம்பி அல்லது பிள்ளைகளுக்காக தான் இருக்கும் என்று விஸ்வநாதனுக்கு தெரியும்.

அதனாலேயே அவள் கேட்காமலேயே அவள் தேவைகளை கவனித்துக் கொண்டான். அதனாலேயே அவள் பெற்றோரை கூட அவன் பெற்றோர் போல பார்த்துக் கொள்ள முடிந்தது.

இந்த முறை என்னவோ என்று அவள் முகம் பார்க்க "ஏன்னா நம்ம அர்ஜுனுக்கு இந்த மாசியோட ஏழு வயசாகப் போறதே? அவனுக்கு ப்ரம்மோபதேசம் பண்ணினா என்ன?"

என்று காயத்ரி தீவிரமாக கேட்க விஸ்வநாதன் அவளை ஆச்சரியமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் பார்வையை புரிந்து கொண்ட காயத்ரி "இல்லனா. தெனம் அவன் காத்தால உங்களோட எழுந்துண்டா நீங்க பண்றதெல்லாம் அவனுக்கு பழக்கி வெச்சிருக்கேள். இந்த வயசுலயே பூணலும் போட்டுட்டா நம்ம பழக்கம் எல்லாம் அவனுக்கும் பழகிடுமேன்னு கேட்டேன்.." என்று காயத்ரி சமாளித்தாள்.

அவள் முகத்தையே விஸ்வநாதன் உற்றுப் பார்க்க காயத்ரி பார்வையை தழைத்துக் கொண்டாள். இது இவளாக சொல்வது இல்லை என்று அவனுக்கு தெரியும். மாலையில் தான் பத்மா அவனை கேட்டார்.

"ஏன்டா அம்பி! அர்ஜுனுக்கு நாங்க செயலோட இருக்கறச்சேவே பூணல் போட்டா என்ன? எங்களுக்கும் கண் நெறஞ்சு இருக்கும்?" என்று கேட்க விஸ்வநாதன் வள்ளென்று விழுந்தான்.

"ஏம்மா..? அவனுக்கு இப்ப தான் ஆறு வயசாறது? இந்த வயசுல பூணல் போட்டா நேம நிஷ்ட்டையெல்லாம் கடைபிடிக்க அவனுக்கு முடியுமா? உங்களுக்கு செயல் இருக்குன்னு இப்ப போட்டா அவன் கூட படிக்கிற பசங்க எல்லாம் பரிகாசம் பண்ண மாட்டா? என்னமா சொல்லிண்டு இருக்கே..?"

என்று மறுத்து விட்டிருந்தான்.

அதே விஷயம் இப்போது காயத்ரி மூலமாக வந்திருக்கிறது.