- Joined
- Jun 17, 2024
- Messages
- 6
இழைத்த கவிதை நீ! 4
உதயம், மதியம், அந்தி, சந்தி எனக் கடமை தவறாத காலத்தை, நத்தையை விட மெதுவே நகர்வதாகக் குற்றம் சாட்டினாள் ருக்மிணி.
குழந்தை குறித்தான கேள்விகளும் ஆலோசனைகளும் அவளையே குறிவைத்ததில் அழுத்தம் தாளாது வெடித்துச் சிதறிய சொற்களை அள்ள முடியாத ருக்மிணியும், அதனாலேயே மனைவி பேசியது சங்கடத்தைக் கொடுத்தாலும் அவளைக் கடிந்து பேசாத சௌமித்ரனும் நடந்ததைப் பற்றி பரஸ்பரம் எதுவும் பேசாமலே நாட்கள் அனிச்சையாக நகர்ந்தது.
சுற்றமும் நட்பும் பேசுவதையோ, கேட்பதையோ பொருட்படுத்தாது, முடிந்தவரை கேள்வியை அல்லது கேட்டவர்களைத் தவிர்த்து விடுபவள்…
சொந்த அக்காக்களிடம் கூட ஒரு அளவுக்குமேல் தங்களைப் பற்றி எதையும் பகிர்ந்து கொள்ளாதவள்…
அலுவலகத் தோழமைகளோ, நண்பர்களோ, அக்கறையாலோ, நட்பின் காரணமாகவோ எதையாவது கேட்கவோ சொல்லவோ முற்பட்டால், ‘இட்ஸ் நன் ஆஃப் யுவர் பிஸினஸ்’, ‘என் சொந்த விஷயம், உங்களுக்குத் தேவையில்லாதது’ என்பதை நாசூக்காகவோ, நேரடியாகவோ நறுக்கென வெளிப்படுத்துபவள்…
தங்கள் அந்தரங்கத்தை அடுத்தவரிடம் அரங்கேற்ற வேண்டிய அவசியமில்லை என உறுதியாக நம்புபவள்…
அன்று வரை தனக்கும் சௌமித்ரனுக்கும் இடையே அத்து மீறவோ, எல்லை தாண்டவோ இருவரின் அன்னையரைக் கூட அனுமதிக்காதவள்…
இருவரது வீட்டினருடன் எதிலும் இணக்கம் காட்டிப் பேசாதவள், குழந்தை குறித்த தங்களது நிலைப் பாட்டை பெற்றவர்களிடம் பட்டெனப் போட்டுடைத்த ஆவேசம் அடங்காது நின்ற
ருக்மிணிக்குத் தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொள்ளவே அவகாசம் தேவைப்பட்டது.
நீண்ட நேரம் சென்ற பிறகே, வீசிய வார்த்தைகளின் தாக்கம் புரிய, உண்மையில் ருக்மிணி உணர்ந்தது மெலிதான சங்கடத்தைதானே தவிர, அவளிடம் வருத்தமோ குற்றவுணர்ச்சியோ சிறிதும் இல்லை. ஆனால், தன்னை விட இருவரது வீட்டினருடனும் அதிக இணக்கத்துடன் நெருங்கிப் பேசும் கணவன் ஒன்றுமே சொல்லாதது இனம்புரியா உணர்வைக் கொடுத்தது.
அம்மா மைதிலியுடன் சௌமித்ரனுக்கு இருக்கும் நெருக்கமும், அவரைத் தங்களுடன் வைத்துக்கொள்ளும் ஆசையும், அவர் மறுப்பதில் ஆதங்கமும் இருப்பினும், அதற்குப் பெரிதும் காரணம் தான்தான் என்று தெரிந்தும் , அவளை அவன் குறை சொன்னதோ, குத்திக்காட்டியதோ கிடையாது.
மாறாக, மகனும் மருமகளும் விரும்பும், வாழும் வாழ்க்கை முறையில் மைதிலிக்குத் திருப்தி இல்லை என்பதாலேயே அம்மா மனைவி இருவரையுமே அவன் வற்புறுத்துவதில்லை.
ஒரு வேகத்தில் நடந்து போனவற்றில் சௌமித்ரனுக்கும் வருத்தம்தான் எனினும், அதன் காரணத்தில் சரிபாதி பங்கு அவனுக்கும் என்பதால் ருக்மிணியிடம் அவன் எதையும் கேட்கவில்லை.
அம்மாவுடனும் மாமியாருடனும் வழக்கமாக வரும் வாக்குவாதம், உரசல்கள் போலவே இதையும் எண்ணியோ என்னவோ, இருவரும் எப்போதும் போல் இரண்டு, மூன்று நாட்களில் சரியாகிவிடுவர் என்ற ருக்மிணியின் எண்ணம் பொய்யானது.
அம்மா ஜெயந்திக்கு அழைக்க, அவை வாய்ஸ் மெஸேஜாகவும், குறுஞ்செய்திகள் சேர்ப்பிக்கப்படாமலும் இருக்க, அவர் தன் எண்ணை தடை (Block) செய்திருப்பதில் அதிர்ந்த ருக்மிணி, மாலாவை அழைத்தாள். மூன்றாவது முயற்சியில் பேசிய மாலாவின் கணவர் “உங்கம்மா இன்னும் திருச்சிக்கு திரும்பி வரலை மா”
ருக்மிணியின் தந்தை இறந்த பிறகு ஜெயந்தி தன் வீட்டை விட்டு யாருடனும் வந்து இருக்க விரும்பவில்லை. வசதியில்லாத ஏழெட்டுக் குழந்தைகளுக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்து தன் ஆசிரியப் பணியைத் தொடர்கிறார்.
அதைத் தவிர கோவில், குளம், படிப்பு, பரிச்சையமான அக்கம்பக்கம், மாலா அருகிலேயே இருப்பதால் அவளது குழந்தைகள் என பொழுது போக, திருச்சியில்தான் வாசம். அவசியத்துக்கு மேல் எங்கும் தங்க மாட்டார்.
அம்மா பெங்களூரிலேயே இருந்தும் தன்னுடன் பேசாததோடு நம்பரையும் பிளாக் செய்ததை ஜீரணிக்க முடியாத ருக்மிணி இந்துவை அழைக்க, சுபாவத்திலேயே படபடப்பான இந்து “உன்னை ஏதோ பிசாசுதான்டீ புடிச்சு ஆட்டறது. இல்லைன்னா சுயபுத்தில இருக்கற யாராலயாவது இப்படி உளற முடியுமா… உன் மனசுல இருக்கற ஏக்கம் எனக்கு புரியறதுடீ ருக்கு. குழந்தை வராதது வருத்தம்தான் அதுக்குன்னு அம்மா, மாமியார்னு கூடப் பாக்காம…”
“கட் இட் அவுட் இந்து. என் மனசுல எந்த ஏக்கமும் இல்ல. நீயா எதையாவது கற்பனை பண்ணிக்காத. அம்மாட்ட ஃபோனைக் குடு”
ஐந்தே நொடிகளில் “ஸாரி ருக்கு. அம்மாக்கு உங்கிட்டப் பேச எதுவும் இல்லையாம்”
“...”
“ருக்கு”
“இட்’ஸ் ஓகே இந்து”
எப்படியும் மாமியாரை சௌமித்ரன் சமாதானம் செய்திருப்பான் என உறுதியாக நம்பியவளுக்கு, ஏனோ அதை அவனிடம் கேட்கும் துணிவுதான் வரவில்லை. தன் அம்மாவே தன் அலைபேசி எண்ணைத் தடை செய்திருப்பதை அவனிடம் சொல்லவும் தயக்கமாக இருந்தது.
கணவன் மனைவி இருவரும் மற்றவருக்கான அக்கறை, கரிசனம், அணைப்பு, முத்தம், என்று எல்லாம் எப்போதும் போலவே இருந்தாலும், ருக்மிணிக்கு அதில் ஏதோ குறைவதாகத் தோன்றியது. ‘பிரமையோ?’
‘அவரவர் வாழ்க்கை, அவரவர் விருப்பம் என்று விடாமல், இதென்ன இம்சை?’
‘இந்த வம்புக்குதானே இந்தியாவே வேண்டாம்னு இருந்தேன். எல்லாம் இந்த சௌமியால…’
‘ஓவர் பாசம் உடம்புக்கு ஆகாதுன்னு சொன்னா கேட்டாதானே?’
எதையெதையோ தொடர்பு படுத்திக் குழம்பியவள், கனமான அமைதியும், மன உறுத்தலும் தாங்காது, வார இறுதியில் கணவனுடன் சேர்ந்து இரண்டு அம்மாக்களையும் போய்ப் பார்த்துப் பேசி, தேவையானால் காலில் விழும் முடிவுக்கு வந்தவள், தன்னை மீட்டுக்கொள்ளும் உறுதியுடன் தன் ஒர்க் அவுட்டில், யோகாவில், அலுவலக வேலையில் மூழ்கினாள்.
மெகா தொடராக திங்கள் முதல் வெள்ளி வரை சஞ்சலத்தோடே கடந்திருக்க, அன்று சனிக்கிழமை விடுமுறை என்பதால் உறங்கும் மனைவியைத் தொந்தரவு செய்யாது சௌமித்ரன் அதிகாலையிலேயே நிதிவனத்திற்குச் சென்று விட்டான்.
பொதுவாக ஆர்க்கிட் பூக்களுடன் சேர்த்து பூங்கொத்துகளை அலங்கரிக்கும் கார்னேஷன் (Carnation) மலர்களுக்கான சந்தைத் தேவையைக் கருதி, விதை மற்றும் தாவர வெட்டு முறையில் அவற்றைப் பயிரிடுவதற்கென தோட்டத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியை சுத்தம் செய்து, நிலத்தை உழுது தயார் நிலையில் வைத்திருந்தனர்.
ரகவாரியான கார்னேஷன் விதைகளை விதைப்பதையும் பதியன்களை இடுவதையும் வெயில் ஏறுவதற்கு முன் செய்யத் தொடங்கி, ஆட்களுடன் நின்று, இறங்கி வேலை செய்து, அவர்கள் மண்ணை தட்டிப் பதப்படுத்தும் வரை காத்திருந்து, பின் அன்றைய அறுவடையை பார்வையிடச் சென்ற சௌமித்ரன் முன் அலுவலகத்திற்கு வரும்போது மணி பத்து.
கோகுலிடம் செயலியிலும் வழக்கமாகவும் வந்த அன்றைய ஆர்டர்களைப் பற்றி விசாரித்தான். பேக்கிங் செக்ஷனில் இருந்த நிரஞ்சனைக் காணப் படியிறங்கியவனைப் பாதியிலேயே அழைத்தது அலைபேசி. ரேகாவின் எண்ணைப் பார்த்துப் புருவம் உயர்த்தினான்.
‘ஹாஸ்பிடல் லீவா இன்னைக்கு?’
எடுத்ததுமே “எங்க இருக்க?” என்றாள். எப்போதும் தோழமையுடன் ஒலிக்கும் குரலில், இப்போது ‘அக்கா’ என்ற தொனியும் தோரணையும்.
“கார்டன்ல. என்னாச்சு ரேக்ஸ்?”
“இன்னோரு கால் மணில உன் அபார்ட்மென்ட்ல இருப்பேன். சீக்கிரமா வந்து சேரு” என காலை கட் செய்துவிட்டாள்.
‘இவ ஏன் இப்ப சண்டைக்கு வர மாதிரியே பேசறா. ஐயோ, நம்ம முனீம்மா வேற இன்னும் எழுந்தாளோ இல்லையோ தெரியல. இன்னும் முதல் பஞ்சாயத்தே முடியல. இப்ப ரேகா ஏதானும் சொல்லி, அன்னிக்கு போல மினியும் பதிலுக்கு பதில் பேசினா…’
‘பேசாம நாமே அவளைப் பார்க்க வரதா சொல்லிட்டா…’
மீண்டும் ரேகாவை அழைக்க, அவள் ஏற்கவில்லை.
நண்பர்களிடம் “டேய், பாத்துக்கங்கடா” என்றபடி தன் ஹோண்டா ELEVATE ஐ நோக்கி ஓடினான்.
******************
பேசிய விஷயத்தைத் தவிர்த்து, தான் பேசிய விதத்திற்கு மன்னிப்புக் கேட்பதாக முந்தைய நாள் மதியம் முடிவு செய்தபின், சற்று இறுக்கம் தளர்ந்த ருக்மிணிக்கு ஐந்து நாட்களுக்குப் பின் நிம்மதியான உறக்கம்.
அழுத்தமான திரைச்சீலைகள் கதிரவனின் கிரணங்களை உள்ளே விடாது தடுத்து இரவை நீட்டித்ததில், ருக்மிணிகண் விழித்தபோது நேரம் ஒன்பதே முக்கால்.
சௌமித்ரனைத் தேட, அவனது வேலை நினைவுக்கு வந்தது. சங்கீதாவிற்கு வேலைகளைச் சொல்லி, குளித்து விட்டு வந்தவள், தனக்கான காஃபியுடன் செய்திகளையும் பருகத் தொடங்க, மீண்டும் டிங்டாங் ஒலித்தது.
பரபரவென உள்ளே வந்த சௌமித்ரன், ரேகா இன்னும் வந்திருக்காததில் ஆசுவாசமடைந்தான்.
“அதுக்குள்ள ப்ளான்டிங் வேலை முடிஞ்சுதா சௌ?”
“கொஞ்சம் வெய்ட் பண்ணு. சங்கீதா, க்ளீனிங் மட்டும் இப்ப முடிச்சிட்டு அப்புறமா வரீங்களா, மேடம் ஃபோன் செய்வாங்க”
சௌமித்ரன் குளியலறைக்குச் செல்ல, அடுத்த ஆறே நிமிடங்களில் சங்கீதா குஷியாகக் கிளம்பிவிட்டாள்.
பாத்ரூமிலிருந்து வெளியில் வந்து உடுப்பைத் தேடியவனிடம் வந்த ருக்மிணி “மெய்டை ஏன் சௌ போகச் சொன்ன, இன்னும் வேலை முடியல. ஏன் சீக்கிரம் வந்துட்ட, உடம்பு சரியா இல்லையா, ஏன் இவ்ளோ டென்ஷனா இருக்க?”
“முனீம்மா, கொஞ்சம் மூச்சு விட்றி. பிளான்டிங் வேலை ஒவர். பறிக்கற வேலையும் ஆச்சு. ஆன்லைன் டெலிவரியும் பேக்கேஜிங்கும் கோயிங் ஆன்”
ருக்மிணி கணவனின் அருகில் வந்து “ உன் முகமெல்லாம் ஏன் செவந்திருக்கு, ஃபீவரா சௌ?” என்று தொட்டுப் பார்க்க, மீண்டும் அழைத்தது மணி.
“இது யாரு?” என்றபடி ருக்மிணி நகர, சௌமித்ரன் “ரேகா” என்றான்.
முகம் மலர “இன்னைக்கு க்ளீனிக் கிடையாதா, அதான் நீ சீக்கிரம் வந்துட்டியா” என்றபடி கதவைத் திறக்கச் சென்றவளை முந்திக்கொண்டு “நான் போறேன்” என்றவனைப் பார்த்துச் சிரித்தாள் ருக்மிணி.
தம்பியின் காதலுக்கு ஆதரவாகப் பெற்றோரிடம் வாதாடி, எப்போதும் நட்புடன் பேசி, மாமியாருக்கும் தனக்கும் இடையே சமாதானத் தூது செல்வதோடு, தேவையில்லாது தங்கள் இருவருக்குமிடையே நுழையாத நாத்தனாரை ருக்மிணிக்குப் பிடிக்கும். அவளது வருகை குறித்து யூகங்கள் இருந்தாலுமே வரவேற்கத் தயாரானாள்.
கணவன் மனைவி இருவருமே மருத்துவர்கள் என்பதால், ரேகாவின் பிஸி ஷெட்யூலில் தம்பியின் வீட்டுக்கு அவள் வருவதே ஆபூர்வம்தான். அதுவும், இப்படிக் காலை நேரத்தில், அம்மா, குழந்தைகள், கணவர் என யாருமில்லாது தனியே வந்ததே கிடையாதென்பதால், ரேகாவின் வருகையில் ருக்மிணி உற்சாகமடைய, அதே காரணங்களுக்காக ‘இப்ப ஏன்?’ என சௌமித்ரன் பதட்டமானான்.
முகமன்களுக்கு பின் ருக்மிணி காஃபி போட எழ, ரேகா மறுத்தாள்.
“மினியோட காஃபி உனக்குப் புடிக்குமே ரேக்ஸ்”
மனைவியின் மனப்பூர்வமான வரவேற்பில், இளகிய ரேகா மீண்டும் இறுகுவதைக் கண்ட சௌமித்ரன்,
“ஓகே ஓகே, பசங்களுக்கு இன்னைக்கு லீவுதானே, அவங்களும் வந்திருக்கலாமே”
“…”
“ரேகா, அம்மா…”
“...”
“சொல்லி இருந்தா நானே வந்திருப்பேனே ரேக்ஸ்”
“ஏன், வழக்கம்போல எனக்கு வேப்பிலை அடிச்சு, நீ சொல்றதுதான் சரின்னு உனக்கு சப்போர்ட் பண்ணவா, நீ பேசாதடா”
ரேகாவின் முகமும் பேச்சும் உயர்ந்த குரலும் கண்ட ருக்மிணி இன்று வார்த்தையை விடக் கூடாதென்று தனக்கே பலமுறை கூறிக்கொண்டாள்.
பசிக்க வேறு செய்தது. கணவனைப் பார்க்க, அதிகாலை முதல் வேலை பார்த்ததில், அதிலும் உடல் உழைப்பல்லவா? அவன் முகத்தில் பசியும் சோர்வும், பதட்டமும் தெரிந்தது.
சௌமித்ரன் அபூர்வமாக அழைப்பது போல் சமாதானமாக “அக்கா …”
“அக்கா சொக்கான்ன பாரு, என்ன செய்வேன்னு எனக்கே தெரியாது”
“...”
“ உங்க ரெண்டு பேருக்கும் பைத்தியமாடா?”
இருவரும் ஏக காலத்தில் “அக்கா!” என்றனர்.
“பெரீய்ய்ய புரட்சி பண்றதா நினைப்போ? ஒரு ரெண்டு நாள் தள்ளிப்போய், கர்ப்பம்னு ரெண்டு கோடு வராதா, நாமும் அம்மா, அப்பா ஆக மாட்டோமான்னு எத்தனை பேர் ஏங்கறான்னு தெரியுமா உங்களுக்கு?”
“ரேக்ஸ்…”
“ஜஸ்ட் ஷட் அப் மித்ரா. இதோ, கல்யாணமாகி பன்னெண்டு வருஷம் ஆகப்போறது. இதுவரைக்கும் நான் ஒரு வார்த்தை கேட்டு இருக்கேனா? அம்மா ஆதங்கப்படும்போது, ருக்குவை ஏதாவது சொல்லும்போதெல்லாம், உங்களுக்குதான் சப்போர்ட் பண்ணி இருக்கேன், ஏன் தெரியுமா?”
“...”
“உங்க ரெண்டு பேரோட உடல்மொழிலயே உங்களோட நெருக்கம் எனக்குப் புரியும். இயற்கையா, தானே குழந்தை வரும், இன்னும் வயசும் ஆரோக்கியமும் இருக்குன்னு நம்பிக்கையோட இருக்கற உங்களை சங்கடப்படுத்தக் கூடாது. அது மட்டும் இல்லாம, படிச்ச உங்களுக்கு மருத்துவம் எவ்வளவு முன்னேறி இருக்குன்னு தெரியும்னு நாகரிகம் கருதி பேசாம இருந்தேன். ஆனா, இப்படி ஒரு குண்டை சத்தியமா எதிர்பார்க்கலை”
“...”
“அதுவும் இப்டி வயத்துல வந்த முதல் குழந்தையை அழிக்கற அளவுக்கு அரக்கத்தனமா…”
சௌமித்ரன் “ஸ்டாப் இட் ரேகா. ஜஸ்ட் நாற்பத்தெட்டு நாள் கரு. அப்பா காலமான சமயத்துல… எங்களை மீறி…. தட் வாஸ் அன் ஷீர் ஆக்ஸி…”
“மை காட்! சுயநலமும் சுதந்திரமும் அத்தனை முக்கியமா போச்சா உங்களுக்கு?”
“அப்பவுமே கல்யாணமாகி ஆறு வருஷம் ஆயாச்சே! இது போல நேரத்துல அப்பாவே குழந்தையா வந்திருக்கார்னு தோணலையாடா மித்ரா உனக்கு? அவளுக்காவது மாமனார், சரி. உனக்குக் கூடவா அப்பான்னு ஒரு சென்டிமென்ட் வரலை? அப்போ நீ எமோஷன், ஃபீலிங்னு பேசினதெல்லாம் வெறும் ட்ராமா, அப்படிதானே?”
“ரேகா, ப்ளீஸ்…”
மறுப்பாகத் தலையசைத்த ருக்மிணி ஏதோ சொல்ல முற்பட, சைகையில் தடுத்தாள் ரேகா.
“வேணாம் ருக்கு, நீ நம்ம அம்மா ரெண்டு பேர்கிட்டயும் பேசினதே போறும். படிச்ச, நாகரீகமான உங்கிட்ட இருந்து இதை நான் எதிர் பார்க்கலை”
“...”
“ஏதோ, வாழ்க்கையைப் புரிஞ்சு தன் கால்ல நிக்கத் தொடங்கற வயசுல அமெரிக்காவோட கல்ச்சரும், சுதந்திரப்போக்கும் தந்த பாதிப்புல, சொந்த பந்தங்களோட தலையீடு இல்லாம ஃப்ரீயா இருக்கணும்னு நினைக்கறன்னு நினைச்சேன். ஆனா, இப்படி பெத்தவளும் வேண்டாம் பெத்துக்கவும் வேண்டாம்னு இருப்பன்னு எனக்குத் தோணவே இல்லை”
“...”
“பொண்ணுங்க கல்யாணமான புதுசுல கொஞ்சநாள் போகட்டும்னு நினைக்கறதை, கேரியருக்காக ரெண்டு, மூணு வருஷம் லேட்டா குழந்தை பெத்துக்கறதை நான் தப்புன்னு சொல்லலை. நானுமே அதைத்தான் செஞ்சேன். ஆனா, இப்படி அறவே வேண்டாம்னு சொல்றது…”
“…”
“நான் பொண்ணுன்னா தாய்மைன்னு க்ளோரிஃபை (glorify) பண்ணல. ஆனா, அது ஒரு அழகான அனுபவம் இல்லையா? எத்தனையோ பேர் இயற்கையை எதிர்த்து மாத்திரை போட்டு, வந்துடுமோன்ற பயமும் வந்துடக் கூடாதேன்ற கவலையுமாவே… gosh!”
“...”
“என் வாயால இதைச் சொல்ல கஷ்டமாதான் இருக்கு மித்ரா. ஆனா, என்னால சொல்லாம இருக்க முடியல. ஒரு வேளை அந்தக் கரு கலையாம குழந்தை பொறந்து, அம்மா, அப்பா ரெண்டு பேருக்குமே தான் வேண்டாத குழந்தைன்னு தெரிய வந்திருந்தா… நல்லவேளை!”
கற்பனையில் முகம் கசங்கிய சௌமித்ரன் “ரேகா, ப்ளீஸ்” என்றான்.
“இந்தப் பன்னண்டு வருஷத்துல ஒரு தரம் கூடவா நமக்குன்னு ஒரு குழந்தை இருந்தா எப்படி இருக்கும்னு சின்னக் கற்பனை கூடவா உங்களுக்கு வரலை? அப்படி என்ன வெல்லமா தித்திக்கறது அந்த சுதந்திரம்?”
சௌமித்ரனின் மறுதலிக்கும் பார்வையை மீறி, ருக்மிணி “ஏங்க்கா, குழந்தை வேணுமா, வேண்டாமான்னு முடிவெடுக்கற உரிமை கூட எங்களுக்குக் கிடையாதா?”
நன்றாக நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து ருக்மிணியைக் கூர்ந்த ரேகா “நிச்சயம் கிடையாது”
“ஏன், அதை முடிவு செய்ய வேண்டியது நாங்கதானே?”
“ஐ’ம் ஸாரி ருக்கு. உங்க ரெண்டு பேருக்கும் பெத்தவாளோட சம்மதத்தோட, சாஸ்த்ர, சம்பிரதாயப்படிதானே கல்யாணம் ஆச்சு?”
“ம்.. ஆனா, அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”
“எந்த மதமா இருந்தாலும், எந்த நாடா இருந்தாலும், எல்லா மொழியிலயும் கல்யாண மந்திரங்கள்ல அல்லது உறுதிமொழில இருக்கற மிக முக்கியமான ஷரத் அல்லது நிபந்தனை என்ன தெரியுமா?”
“...”
“குழந்தைதான். சப்தபதில முதல் அடியை எடுத்து வைக்கும்போதே
நீ என் வீட்டிற்கு வந்து புத்திரபாக்கியங்களைப் பெற்று குலவிருத்தி செய்து, அனைவருக்கும் சந்தோஷம் அளிக்கணும்னுதான் அந்த ஆண் கேட்கறான், அதுக்கு பெண்ணும் சம்மதிக்கறா”
“கல்யாணம்னாலே குழந்தைதானா, ரெண்டு பேர் நட்போட, ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் துணையா, கம்பேனியனா இருக்கக் கூடாதான்னா, தாராளமா இருக்கலாம். ஏழு அடி சேர்ந்து நடந்தாலே நண்பர்கள்னு சொல்றது நம்ம சாஸ்த்திரம்”
“ஆனா, கணவன், மனைவி உறவுங்கறது வெறும் நட்போட நின்னு போறதா? க்ளோஸ் ஃப்ரெண்டும் கணவன்/ மனைவியும் ஒண்ணுதானா, நெவர்”
“...”
“கல்யாணத்தோட நோக்கம் என்னன்னு தெரியுமா, குழந்தைதான். வம்ஸ விருத்திதான். உலகத்துல மக்கள் தொகை நிறைய இருக்கு, நிறைய ஆதரவில்லாத குழந்தைகள் இருக்காங்கன்னு பெரிய சமூக சேவை செய்யற தியாகி மாதிரி விளக்கம் தரலாம். ஆனா, தன் ரத்தம், தன் குழந்தைங்கறது நிச்சயமா வேறதான்”
“...”
‘கல்யாணம்ங்கறது ஆயிரம் காலத்துப் பயிர்’ னு சொல்றதோட அர்த்தம் என்னன்னு தெரியுமா? எத்தனையோ தலைமுறைகள் தாண்டியும் தொடர்ந்து
நீயும் நானும் இன்னைக்கு இங்க நிக்கறோம்னா அதுக்கு நம்ம அம்மா, அப்பா மட்டும் காரணமில்லை.”
“...”
“ஆனா, நீங்க ரெண்டு பேரும் எடுத்த அபத்தமான முடிவுனால பூமில உங்களோட தொடர்ச்சி இல்லாமலே போயிடும். நீ கேக்கலாம், நான் என்ன ராஜாவா, சாம்ராஜ்யத்தை ஆள வாரிசு வேணுமான்னு…”
“எல்லா சாம்ராஜ்ஜியங்களும் ராஜாக்களும் அழிஞ்சு போயாச்சு. தொடர்றது உயிர்கள் மட்டும்தான். அதனாலதான் நாம இன்னும் இருக்கோம்”
“...”
“மரம், செடி, கொடி, யானை, பூனை, சிங்கம், கரடின்னு எந்த ஜீவராசியும் எனக்கு குட்டி போட வேண்டாம், குஞ்சு பொரிக்க வேண்டாம், விதையும் வேரும் வேண்டாம்னு நினைக்கலை. அதான் இயற்கை. மனுஷாதான் நம்மை மட்டும் ஒசத்தியா நினைச்சுக் குழப்பிக்கறோம்”
“ஒரு பத்து வருஷம் நெல்லும் கரும்பும் காயும் பழமும் இனிமே நாங்க வளர மாட்டோம்னா நின்னுட்டா நம்ம கதி? விவசாயம் பண்ற உனக்குக் கூடப் புரியலையா மித்ரா? ஆசையா பார்த்துப் பார்த்து பூவை வளர்க்கறவன் குழந்தை வேண்டாம்னு சொல்றதை என்னால ஏத்துக்கவே முடியலடா”
“என்னடா, ஒரு டாக்டரா இருந்துண்டு இப்டி பேசறாளேன்னு தோண்றதா? டாக்டரா இருக்கறதாலதான் இப்டி பேசறேன்”
“...”
“உங்க ரெண்டு பேரையும் இந்த முடிவுக்குத் தூண்டினது எதுன்னு எனக்குத் தெரியாது. ஒருக்கால், அமெரிக்க வாழ்க்கை முறையோட பாதிப்பா கூட இருக்கலாம்”
“...”
“ஆனா, அங்கேயும் எல்லாரும் இப்படி இல்லை. ரெண்டு, மூணு கல்யாணம், கல்யாணத்துக்கு ரெண்டொரு குழந்தைகள்னு இருக்கறவங்க ஏராளம். அவங்க குழந்தை இல்லாததை வரமா நினைச்சா, மருத்துவ விஞ்ஞானம் இத்தனை வளர்ந்தே இருக்காதே?”
“...”
“ருக்கு, உங்கம்மாவும் எங்கம்மாவும் எத்தனை மனசு உடைஞ்சு போயிருக்கான்னு உனக்குத் தெரியாது. தனக்குப் பேரக் குழந்தைகள் வரணும், சந்ததிகள் பெருகணும், வம்சம் தழைக்கணும்னு நாங்க ஆசைப்பட்டது தப்பான்னு ரெண்டு பேரும் மருகறா”
“...”
“வருஷம் ஆயாச்சு, ஏதாவது பிரச்சனைன்னா டாக்டரைப் பாருன்னு இந்தியா வந்ததுல இருந்து எத்தனை தரம் சொல்லி இருப்போம், இப்படி தானே உண்டானதை அழிச்சதோட மட்டுமில்லாம, குழந்தையே வேண்டாம்னா என்ன அர்த்தம்னு புலம்பிண்டே இருக்கா. நல்ல வேளையா ரெண்டு பேருக்கும் அதிர்ச்சில வேற எதுவும் ஆகலை”
“அக்கா!”
“அவாளைப் பார்க்க மித்ரா மூணு தரம் வந்துட்டுப் போய்ட்டான். உனக்குப் பேசணும்னோ, சமாதானம் பண்ணனும்னோ தோணவே இல்லையா ருக்கு?”
“அப்டியெல்லாம் இல்லை… அம்மா, அக்கான்னு எல்லாரும் தொடர்ந்து இது பத்தியே பேசவும் அன்னிக்கு ஏதோ ஒரு வேகத்துல… ம்ப்ச்… எங்கம்மா என் நம்பரை பிளாக் பண்ணி வெச்சிருக்கா., சௌமிட்ட சொல்லி ஈவினிங் அம்மாவைப் பார்க்க (மைதிலி) அங்க வரதாதான் இருந்தேன்” என்ற ருக்மிணியின் குரல் மெலிந்து ஒலித்தது.
“அம்மாவும் மாமியாரும் கூட இதைக் கேட்கக் கூடாதுன்னா எப்படி ருக்கு? நச்சரிச்சாலோ, குத்திக் காட்டினாலோ, ஒதுக்கி வைச்சாலோ சரி. இந்த விஷயத்துல அம்மாக்களை விட வேற யாரு இப்படி அக்கறையா உரிமையா கேட்க முடியும்? கேட்கறது பெத்தவாளோட கடமையும் கூட ருக்கு”
“...”
“ஊறுகாய் வேணும், சாம்பார் பொடி வேணும்னு நம்ம தேவைக்கு மட்டும்தான் அம்மாவா, சொல்லு?”
“எவ்வளவோ சமாதானம் செய்ய ட்ரை பண்ணியும் அம்மா ஒரு வார்த்தை கூட பேசலை ரேக்ஸ்” என்ற சௌமித்ரனின் குரலில் இருந்த வருத்தம் ருக்மிணியை அசைத்தது.
‘இத்தனை அப்ஸெட்டா இருந்துமா சௌ என்னை எதுவுமே சொல்லலை?’
ரேகா “அத்தனை அதிர்ச்சில இருந்து வெளிய வர நேரமாகாதாடா மித்ரா?”
“ஸாரி ரேக்ஸ்”
“எனக்கு எதுக்கு ஸாரி, நீங்க என்னை பூமர்னு சொன்னாலும் எனக்குக் கவலை இல்லை. உடம்புல தெம்பும், இளமை உணர்வும் இருக்கற வரை பிரச்சனை இல்லை. ஆனா, ஒரு கட்டத்துல ஒரு வெறுமை, vacuum வந்து தாக்கும். அந்த நேரத்துல அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப முடியாமலே போகலாம்”
“...”
“உங்களோட இந்த முடிவு எதனால, எதை அல்லது யாரைப் பார்த்துன்னு எனக்குத் தெரியாது. ஆனா, இதை மாத்திக்கறதுக்கு இதுதான் சரியான சமயம்”
“...”
“சுதந்திரம்ங்கற பேர்ல, கமிட் பண்ணிக்க பயந்து, ரெண்டு பேரும் சோம்பேறித்தனத்தை வளர்த்திருக்கேள்”
“காலம்பற ரன்னிங் போறதுல இருந்து எல்லாத்தையும் சேர்ந்தே செய்யணும்னு ரெண்டு பேரும் வருஷக்கணக்கா மெனக்கெடறதை, இழுத்துப் புடிக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாம ஒரு குழந்தை சுலபமா செஞ்சிருக்கும்”
“...”
“நாப்பது வயசுக்கு மேல எல்லாருக்குமே ஒரு தனிமை உணர்வும், ஆயாஸமும் வரும். பிடிப்பை வேண்டி அது வேற சில வேண்டாத எண்ணங்களையும் பழக்கங்களையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கலாம். Better late than never. நான் புறப்படறேன்”
“ரேக்ஸ்…”
தமக்கை காஃபியைக் கூடத் தவிர்த்து ஆதங்கத்துடன் கிளம்பியதில் சௌமித்ரனின் குரலில் ஏகத்துக்கு வருத்தம்.
சௌமித்ரன் பார்க்கிங் வரை சென்று வழியனுப்பி விட்டு வர, ருக்மிணி அதே இடத்தில் அசையாது நின்றிருந்தாள்.
“ஹேய், முனீம்மா” என்று உலுக்கி அணைத்துக் கொண்டான்.
இருவருக்குமே தங்களின் ஆசையை, கருத்தை, கற்பனையை பேசிப் பேசி, கருத்தொருமித்துக் காதலித்த நாட்களின் ஞாபகம்.
கலிஃபோர்னியா. பன்னிரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்பான இலையுதிர் காலத்தின் ஞாயிறு மாலை…
“எந்த ஹரி பரியும் இல்லாம ஸ்லோ மார்னிங், லேஸி வீக் எண்ட், யோகா, லேட் நைட் கேப்னு வாழ்க்கையை ஆற, அமர அனுபவிச்சு வாழணும் மித்ரன்”
“கரெக்ட், நாம ரெண்டு பேரும் ஒரே வீட்ல சேர்ந்து சமைச்சு சாப்பிட்டு, மியூஸிக் கேட்டு, தூங்கி, இஷ்டப்பட்ட ஊரை, நாட்டை போய்ப் பார்க்கணும் மினி. நான் சொல்றது உனக்குப் புரியறதா?”
“...”
ருக்மிணியின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்ட சௌமித்ரன் “எல்லாத்தையும் விட, எல்லாத்துக்கும், எல்லா நேரமும், என் பக்கத்துல நீ எனக்கு வேணும் மினி” என்றதில் தலைகுப்புற விழுந்தாள் ருக்மிணி.
அதற்கு முன் அந்த மதியம் நடந்தது…
உதயம், மதியம், அந்தி, சந்தி எனக் கடமை தவறாத காலத்தை, நத்தையை விட மெதுவே நகர்வதாகக் குற்றம் சாட்டினாள் ருக்மிணி.
குழந்தை குறித்தான கேள்விகளும் ஆலோசனைகளும் அவளையே குறிவைத்ததில் அழுத்தம் தாளாது வெடித்துச் சிதறிய சொற்களை அள்ள முடியாத ருக்மிணியும், அதனாலேயே மனைவி பேசியது சங்கடத்தைக் கொடுத்தாலும் அவளைக் கடிந்து பேசாத சௌமித்ரனும் நடந்ததைப் பற்றி பரஸ்பரம் எதுவும் பேசாமலே நாட்கள் அனிச்சையாக நகர்ந்தது.
சுற்றமும் நட்பும் பேசுவதையோ, கேட்பதையோ பொருட்படுத்தாது, முடிந்தவரை கேள்வியை அல்லது கேட்டவர்களைத் தவிர்த்து விடுபவள்…
சொந்த அக்காக்களிடம் கூட ஒரு அளவுக்குமேல் தங்களைப் பற்றி எதையும் பகிர்ந்து கொள்ளாதவள்…
அலுவலகத் தோழமைகளோ, நண்பர்களோ, அக்கறையாலோ, நட்பின் காரணமாகவோ எதையாவது கேட்கவோ சொல்லவோ முற்பட்டால், ‘இட்ஸ் நன் ஆஃப் யுவர் பிஸினஸ்’, ‘என் சொந்த விஷயம், உங்களுக்குத் தேவையில்லாதது’ என்பதை நாசூக்காகவோ, நேரடியாகவோ நறுக்கென வெளிப்படுத்துபவள்…
தங்கள் அந்தரங்கத்தை அடுத்தவரிடம் அரங்கேற்ற வேண்டிய அவசியமில்லை என உறுதியாக நம்புபவள்…
அன்று வரை தனக்கும் சௌமித்ரனுக்கும் இடையே அத்து மீறவோ, எல்லை தாண்டவோ இருவரின் அன்னையரைக் கூட அனுமதிக்காதவள்…
இருவரது வீட்டினருடன் எதிலும் இணக்கம் காட்டிப் பேசாதவள், குழந்தை குறித்த தங்களது நிலைப் பாட்டை பெற்றவர்களிடம் பட்டெனப் போட்டுடைத்த ஆவேசம் அடங்காது நின்ற
ருக்மிணிக்குத் தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொள்ளவே அவகாசம் தேவைப்பட்டது.
நீண்ட நேரம் சென்ற பிறகே, வீசிய வார்த்தைகளின் தாக்கம் புரிய, உண்மையில் ருக்மிணி உணர்ந்தது மெலிதான சங்கடத்தைதானே தவிர, அவளிடம் வருத்தமோ குற்றவுணர்ச்சியோ சிறிதும் இல்லை. ஆனால், தன்னை விட இருவரது வீட்டினருடனும் அதிக இணக்கத்துடன் நெருங்கிப் பேசும் கணவன் ஒன்றுமே சொல்லாதது இனம்புரியா உணர்வைக் கொடுத்தது.
அம்மா மைதிலியுடன் சௌமித்ரனுக்கு இருக்கும் நெருக்கமும், அவரைத் தங்களுடன் வைத்துக்கொள்ளும் ஆசையும், அவர் மறுப்பதில் ஆதங்கமும் இருப்பினும், அதற்குப் பெரிதும் காரணம் தான்தான் என்று தெரிந்தும் , அவளை அவன் குறை சொன்னதோ, குத்திக்காட்டியதோ கிடையாது.
மாறாக, மகனும் மருமகளும் விரும்பும், வாழும் வாழ்க்கை முறையில் மைதிலிக்குத் திருப்தி இல்லை என்பதாலேயே அம்மா மனைவி இருவரையுமே அவன் வற்புறுத்துவதில்லை.
ஒரு வேகத்தில் நடந்து போனவற்றில் சௌமித்ரனுக்கும் வருத்தம்தான் எனினும், அதன் காரணத்தில் சரிபாதி பங்கு அவனுக்கும் என்பதால் ருக்மிணியிடம் அவன் எதையும் கேட்கவில்லை.
அம்மாவுடனும் மாமியாருடனும் வழக்கமாக வரும் வாக்குவாதம், உரசல்கள் போலவே இதையும் எண்ணியோ என்னவோ, இருவரும் எப்போதும் போல் இரண்டு, மூன்று நாட்களில் சரியாகிவிடுவர் என்ற ருக்மிணியின் எண்ணம் பொய்யானது.
அம்மா ஜெயந்திக்கு அழைக்க, அவை வாய்ஸ் மெஸேஜாகவும், குறுஞ்செய்திகள் சேர்ப்பிக்கப்படாமலும் இருக்க, அவர் தன் எண்ணை தடை (Block) செய்திருப்பதில் அதிர்ந்த ருக்மிணி, மாலாவை அழைத்தாள். மூன்றாவது முயற்சியில் பேசிய மாலாவின் கணவர் “உங்கம்மா இன்னும் திருச்சிக்கு திரும்பி வரலை மா”
ருக்மிணியின் தந்தை இறந்த பிறகு ஜெயந்தி தன் வீட்டை விட்டு யாருடனும் வந்து இருக்க விரும்பவில்லை. வசதியில்லாத ஏழெட்டுக் குழந்தைகளுக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்து தன் ஆசிரியப் பணியைத் தொடர்கிறார்.
அதைத் தவிர கோவில், குளம், படிப்பு, பரிச்சையமான அக்கம்பக்கம், மாலா அருகிலேயே இருப்பதால் அவளது குழந்தைகள் என பொழுது போக, திருச்சியில்தான் வாசம். அவசியத்துக்கு மேல் எங்கும் தங்க மாட்டார்.
அம்மா பெங்களூரிலேயே இருந்தும் தன்னுடன் பேசாததோடு நம்பரையும் பிளாக் செய்ததை ஜீரணிக்க முடியாத ருக்மிணி இந்துவை அழைக்க, சுபாவத்திலேயே படபடப்பான இந்து “உன்னை ஏதோ பிசாசுதான்டீ புடிச்சு ஆட்டறது. இல்லைன்னா சுயபுத்தில இருக்கற யாராலயாவது இப்படி உளற முடியுமா… உன் மனசுல இருக்கற ஏக்கம் எனக்கு புரியறதுடீ ருக்கு. குழந்தை வராதது வருத்தம்தான் அதுக்குன்னு அம்மா, மாமியார்னு கூடப் பாக்காம…”
“கட் இட் அவுட் இந்து. என் மனசுல எந்த ஏக்கமும் இல்ல. நீயா எதையாவது கற்பனை பண்ணிக்காத. அம்மாட்ட ஃபோனைக் குடு”
ஐந்தே நொடிகளில் “ஸாரி ருக்கு. அம்மாக்கு உங்கிட்டப் பேச எதுவும் இல்லையாம்”
“...”
“ருக்கு”
“இட்’ஸ் ஓகே இந்து”
எப்படியும் மாமியாரை சௌமித்ரன் சமாதானம் செய்திருப்பான் என உறுதியாக நம்பியவளுக்கு, ஏனோ அதை அவனிடம் கேட்கும் துணிவுதான் வரவில்லை. தன் அம்மாவே தன் அலைபேசி எண்ணைத் தடை செய்திருப்பதை அவனிடம் சொல்லவும் தயக்கமாக இருந்தது.
கணவன் மனைவி இருவரும் மற்றவருக்கான அக்கறை, கரிசனம், அணைப்பு, முத்தம், என்று எல்லாம் எப்போதும் போலவே இருந்தாலும், ருக்மிணிக்கு அதில் ஏதோ குறைவதாகத் தோன்றியது. ‘பிரமையோ?’
‘அவரவர் வாழ்க்கை, அவரவர் விருப்பம் என்று விடாமல், இதென்ன இம்சை?’
‘இந்த வம்புக்குதானே இந்தியாவே வேண்டாம்னு இருந்தேன். எல்லாம் இந்த சௌமியால…’
‘ஓவர் பாசம் உடம்புக்கு ஆகாதுன்னு சொன்னா கேட்டாதானே?’
எதையெதையோ தொடர்பு படுத்திக் குழம்பியவள், கனமான அமைதியும், மன உறுத்தலும் தாங்காது, வார இறுதியில் கணவனுடன் சேர்ந்து இரண்டு அம்மாக்களையும் போய்ப் பார்த்துப் பேசி, தேவையானால் காலில் விழும் முடிவுக்கு வந்தவள், தன்னை மீட்டுக்கொள்ளும் உறுதியுடன் தன் ஒர்க் அவுட்டில், யோகாவில், அலுவலக வேலையில் மூழ்கினாள்.
மெகா தொடராக திங்கள் முதல் வெள்ளி வரை சஞ்சலத்தோடே கடந்திருக்க, அன்று சனிக்கிழமை விடுமுறை என்பதால் உறங்கும் மனைவியைத் தொந்தரவு செய்யாது சௌமித்ரன் அதிகாலையிலேயே நிதிவனத்திற்குச் சென்று விட்டான்.
பொதுவாக ஆர்க்கிட் பூக்களுடன் சேர்த்து பூங்கொத்துகளை அலங்கரிக்கும் கார்னேஷன் (Carnation) மலர்களுக்கான சந்தைத் தேவையைக் கருதி, விதை மற்றும் தாவர வெட்டு முறையில் அவற்றைப் பயிரிடுவதற்கென தோட்டத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியை சுத்தம் செய்து, நிலத்தை உழுது தயார் நிலையில் வைத்திருந்தனர்.
ரகவாரியான கார்னேஷன் விதைகளை விதைப்பதையும் பதியன்களை இடுவதையும் வெயில் ஏறுவதற்கு முன் செய்யத் தொடங்கி, ஆட்களுடன் நின்று, இறங்கி வேலை செய்து, அவர்கள் மண்ணை தட்டிப் பதப்படுத்தும் வரை காத்திருந்து, பின் அன்றைய அறுவடையை பார்வையிடச் சென்ற சௌமித்ரன் முன் அலுவலகத்திற்கு வரும்போது மணி பத்து.
கோகுலிடம் செயலியிலும் வழக்கமாகவும் வந்த அன்றைய ஆர்டர்களைப் பற்றி விசாரித்தான். பேக்கிங் செக்ஷனில் இருந்த நிரஞ்சனைக் காணப் படியிறங்கியவனைப் பாதியிலேயே அழைத்தது அலைபேசி. ரேகாவின் எண்ணைப் பார்த்துப் புருவம் உயர்த்தினான்.
‘ஹாஸ்பிடல் லீவா இன்னைக்கு?’
எடுத்ததுமே “எங்க இருக்க?” என்றாள். எப்போதும் தோழமையுடன் ஒலிக்கும் குரலில், இப்போது ‘அக்கா’ என்ற தொனியும் தோரணையும்.
“கார்டன்ல. என்னாச்சு ரேக்ஸ்?”
“இன்னோரு கால் மணில உன் அபார்ட்மென்ட்ல இருப்பேன். சீக்கிரமா வந்து சேரு” என காலை கட் செய்துவிட்டாள்.
‘இவ ஏன் இப்ப சண்டைக்கு வர மாதிரியே பேசறா. ஐயோ, நம்ம முனீம்மா வேற இன்னும் எழுந்தாளோ இல்லையோ தெரியல. இன்னும் முதல் பஞ்சாயத்தே முடியல. இப்ப ரேகா ஏதானும் சொல்லி, அன்னிக்கு போல மினியும் பதிலுக்கு பதில் பேசினா…’
‘பேசாம நாமே அவளைப் பார்க்க வரதா சொல்லிட்டா…’
மீண்டும் ரேகாவை அழைக்க, அவள் ஏற்கவில்லை.
நண்பர்களிடம் “டேய், பாத்துக்கங்கடா” என்றபடி தன் ஹோண்டா ELEVATE ஐ நோக்கி ஓடினான்.
******************
பேசிய விஷயத்தைத் தவிர்த்து, தான் பேசிய விதத்திற்கு மன்னிப்புக் கேட்பதாக முந்தைய நாள் மதியம் முடிவு செய்தபின், சற்று இறுக்கம் தளர்ந்த ருக்மிணிக்கு ஐந்து நாட்களுக்குப் பின் நிம்மதியான உறக்கம்.
அழுத்தமான திரைச்சீலைகள் கதிரவனின் கிரணங்களை உள்ளே விடாது தடுத்து இரவை நீட்டித்ததில், ருக்மிணிகண் விழித்தபோது நேரம் ஒன்பதே முக்கால்.
சௌமித்ரனைத் தேட, அவனது வேலை நினைவுக்கு வந்தது. சங்கீதாவிற்கு வேலைகளைச் சொல்லி, குளித்து விட்டு வந்தவள், தனக்கான காஃபியுடன் செய்திகளையும் பருகத் தொடங்க, மீண்டும் டிங்டாங் ஒலித்தது.
பரபரவென உள்ளே வந்த சௌமித்ரன், ரேகா இன்னும் வந்திருக்காததில் ஆசுவாசமடைந்தான்.
“அதுக்குள்ள ப்ளான்டிங் வேலை முடிஞ்சுதா சௌ?”
“கொஞ்சம் வெய்ட் பண்ணு. சங்கீதா, க்ளீனிங் மட்டும் இப்ப முடிச்சிட்டு அப்புறமா வரீங்களா, மேடம் ஃபோன் செய்வாங்க”
சௌமித்ரன் குளியலறைக்குச் செல்ல, அடுத்த ஆறே நிமிடங்களில் சங்கீதா குஷியாகக் கிளம்பிவிட்டாள்.
பாத்ரூமிலிருந்து வெளியில் வந்து உடுப்பைத் தேடியவனிடம் வந்த ருக்மிணி “மெய்டை ஏன் சௌ போகச் சொன்ன, இன்னும் வேலை முடியல. ஏன் சீக்கிரம் வந்துட்ட, உடம்பு சரியா இல்லையா, ஏன் இவ்ளோ டென்ஷனா இருக்க?”
“முனீம்மா, கொஞ்சம் மூச்சு விட்றி. பிளான்டிங் வேலை ஒவர். பறிக்கற வேலையும் ஆச்சு. ஆன்லைன் டெலிவரியும் பேக்கேஜிங்கும் கோயிங் ஆன்”
ருக்மிணி கணவனின் அருகில் வந்து “ உன் முகமெல்லாம் ஏன் செவந்திருக்கு, ஃபீவரா சௌ?” என்று தொட்டுப் பார்க்க, மீண்டும் அழைத்தது மணி.
“இது யாரு?” என்றபடி ருக்மிணி நகர, சௌமித்ரன் “ரேகா” என்றான்.
முகம் மலர “இன்னைக்கு க்ளீனிக் கிடையாதா, அதான் நீ சீக்கிரம் வந்துட்டியா” என்றபடி கதவைத் திறக்கச் சென்றவளை முந்திக்கொண்டு “நான் போறேன்” என்றவனைப் பார்த்துச் சிரித்தாள் ருக்மிணி.
தம்பியின் காதலுக்கு ஆதரவாகப் பெற்றோரிடம் வாதாடி, எப்போதும் நட்புடன் பேசி, மாமியாருக்கும் தனக்கும் இடையே சமாதானத் தூது செல்வதோடு, தேவையில்லாது தங்கள் இருவருக்குமிடையே நுழையாத நாத்தனாரை ருக்மிணிக்குப் பிடிக்கும். அவளது வருகை குறித்து யூகங்கள் இருந்தாலுமே வரவேற்கத் தயாரானாள்.
கணவன் மனைவி இருவருமே மருத்துவர்கள் என்பதால், ரேகாவின் பிஸி ஷெட்யூலில் தம்பியின் வீட்டுக்கு அவள் வருவதே ஆபூர்வம்தான். அதுவும், இப்படிக் காலை நேரத்தில், அம்மா, குழந்தைகள், கணவர் என யாருமில்லாது தனியே வந்ததே கிடையாதென்பதால், ரேகாவின் வருகையில் ருக்மிணி உற்சாகமடைய, அதே காரணங்களுக்காக ‘இப்ப ஏன்?’ என சௌமித்ரன் பதட்டமானான்.
முகமன்களுக்கு பின் ருக்மிணி காஃபி போட எழ, ரேகா மறுத்தாள்.
“மினியோட காஃபி உனக்குப் புடிக்குமே ரேக்ஸ்”
மனைவியின் மனப்பூர்வமான வரவேற்பில், இளகிய ரேகா மீண்டும் இறுகுவதைக் கண்ட சௌமித்ரன்,
“ஓகே ஓகே, பசங்களுக்கு இன்னைக்கு லீவுதானே, அவங்களும் வந்திருக்கலாமே”
“…”
“ரேகா, அம்மா…”
“...”
“சொல்லி இருந்தா நானே வந்திருப்பேனே ரேக்ஸ்”
“ஏன், வழக்கம்போல எனக்கு வேப்பிலை அடிச்சு, நீ சொல்றதுதான் சரின்னு உனக்கு சப்போர்ட் பண்ணவா, நீ பேசாதடா”
ரேகாவின் முகமும் பேச்சும் உயர்ந்த குரலும் கண்ட ருக்மிணி இன்று வார்த்தையை விடக் கூடாதென்று தனக்கே பலமுறை கூறிக்கொண்டாள்.
பசிக்க வேறு செய்தது. கணவனைப் பார்க்க, அதிகாலை முதல் வேலை பார்த்ததில், அதிலும் உடல் உழைப்பல்லவா? அவன் முகத்தில் பசியும் சோர்வும், பதட்டமும் தெரிந்தது.
சௌமித்ரன் அபூர்வமாக அழைப்பது போல் சமாதானமாக “அக்கா …”
“அக்கா சொக்கான்ன பாரு, என்ன செய்வேன்னு எனக்கே தெரியாது”
“...”
“ உங்க ரெண்டு பேருக்கும் பைத்தியமாடா?”
இருவரும் ஏக காலத்தில் “அக்கா!” என்றனர்.
“பெரீய்ய்ய புரட்சி பண்றதா நினைப்போ? ஒரு ரெண்டு நாள் தள்ளிப்போய், கர்ப்பம்னு ரெண்டு கோடு வராதா, நாமும் அம்மா, அப்பா ஆக மாட்டோமான்னு எத்தனை பேர் ஏங்கறான்னு தெரியுமா உங்களுக்கு?”
“ரேக்ஸ்…”
“ஜஸ்ட் ஷட் அப் மித்ரா. இதோ, கல்யாணமாகி பன்னெண்டு வருஷம் ஆகப்போறது. இதுவரைக்கும் நான் ஒரு வார்த்தை கேட்டு இருக்கேனா? அம்மா ஆதங்கப்படும்போது, ருக்குவை ஏதாவது சொல்லும்போதெல்லாம், உங்களுக்குதான் சப்போர்ட் பண்ணி இருக்கேன், ஏன் தெரியுமா?”
“...”
“உங்க ரெண்டு பேரோட உடல்மொழிலயே உங்களோட நெருக்கம் எனக்குப் புரியும். இயற்கையா, தானே குழந்தை வரும், இன்னும் வயசும் ஆரோக்கியமும் இருக்குன்னு நம்பிக்கையோட இருக்கற உங்களை சங்கடப்படுத்தக் கூடாது. அது மட்டும் இல்லாம, படிச்ச உங்களுக்கு மருத்துவம் எவ்வளவு முன்னேறி இருக்குன்னு தெரியும்னு நாகரிகம் கருதி பேசாம இருந்தேன். ஆனா, இப்படி ஒரு குண்டை சத்தியமா எதிர்பார்க்கலை”
“...”
“அதுவும் இப்டி வயத்துல வந்த முதல் குழந்தையை அழிக்கற அளவுக்கு அரக்கத்தனமா…”
சௌமித்ரன் “ஸ்டாப் இட் ரேகா. ஜஸ்ட் நாற்பத்தெட்டு நாள் கரு. அப்பா காலமான சமயத்துல… எங்களை மீறி…. தட் வாஸ் அன் ஷீர் ஆக்ஸி…”
“மை காட்! சுயநலமும் சுதந்திரமும் அத்தனை முக்கியமா போச்சா உங்களுக்கு?”
“அப்பவுமே கல்யாணமாகி ஆறு வருஷம் ஆயாச்சே! இது போல நேரத்துல அப்பாவே குழந்தையா வந்திருக்கார்னு தோணலையாடா மித்ரா உனக்கு? அவளுக்காவது மாமனார், சரி. உனக்குக் கூடவா அப்பான்னு ஒரு சென்டிமென்ட் வரலை? அப்போ நீ எமோஷன், ஃபீலிங்னு பேசினதெல்லாம் வெறும் ட்ராமா, அப்படிதானே?”
“ரேகா, ப்ளீஸ்…”
மறுப்பாகத் தலையசைத்த ருக்மிணி ஏதோ சொல்ல முற்பட, சைகையில் தடுத்தாள் ரேகா.
“வேணாம் ருக்கு, நீ நம்ம அம்மா ரெண்டு பேர்கிட்டயும் பேசினதே போறும். படிச்ச, நாகரீகமான உங்கிட்ட இருந்து இதை நான் எதிர் பார்க்கலை”
“...”
“ஏதோ, வாழ்க்கையைப் புரிஞ்சு தன் கால்ல நிக்கத் தொடங்கற வயசுல அமெரிக்காவோட கல்ச்சரும், சுதந்திரப்போக்கும் தந்த பாதிப்புல, சொந்த பந்தங்களோட தலையீடு இல்லாம ஃப்ரீயா இருக்கணும்னு நினைக்கறன்னு நினைச்சேன். ஆனா, இப்படி பெத்தவளும் வேண்டாம் பெத்துக்கவும் வேண்டாம்னு இருப்பன்னு எனக்குத் தோணவே இல்லை”
“...”
“பொண்ணுங்க கல்யாணமான புதுசுல கொஞ்சநாள் போகட்டும்னு நினைக்கறதை, கேரியருக்காக ரெண்டு, மூணு வருஷம் லேட்டா குழந்தை பெத்துக்கறதை நான் தப்புன்னு சொல்லலை. நானுமே அதைத்தான் செஞ்சேன். ஆனா, இப்படி அறவே வேண்டாம்னு சொல்றது…”
“…”
“நான் பொண்ணுன்னா தாய்மைன்னு க்ளோரிஃபை (glorify) பண்ணல. ஆனா, அது ஒரு அழகான அனுபவம் இல்லையா? எத்தனையோ பேர் இயற்கையை எதிர்த்து மாத்திரை போட்டு, வந்துடுமோன்ற பயமும் வந்துடக் கூடாதேன்ற கவலையுமாவே… gosh!”
“...”
“என் வாயால இதைச் சொல்ல கஷ்டமாதான் இருக்கு மித்ரா. ஆனா, என்னால சொல்லாம இருக்க முடியல. ஒரு வேளை அந்தக் கரு கலையாம குழந்தை பொறந்து, அம்மா, அப்பா ரெண்டு பேருக்குமே தான் வேண்டாத குழந்தைன்னு தெரிய வந்திருந்தா… நல்லவேளை!”
கற்பனையில் முகம் கசங்கிய சௌமித்ரன் “ரேகா, ப்ளீஸ்” என்றான்.
“இந்தப் பன்னண்டு வருஷத்துல ஒரு தரம் கூடவா நமக்குன்னு ஒரு குழந்தை இருந்தா எப்படி இருக்கும்னு சின்னக் கற்பனை கூடவா உங்களுக்கு வரலை? அப்படி என்ன வெல்லமா தித்திக்கறது அந்த சுதந்திரம்?”
சௌமித்ரனின் மறுதலிக்கும் பார்வையை மீறி, ருக்மிணி “ஏங்க்கா, குழந்தை வேணுமா, வேண்டாமான்னு முடிவெடுக்கற உரிமை கூட எங்களுக்குக் கிடையாதா?”
நன்றாக நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து ருக்மிணியைக் கூர்ந்த ரேகா “நிச்சயம் கிடையாது”
“ஏன், அதை முடிவு செய்ய வேண்டியது நாங்கதானே?”
“ஐ’ம் ஸாரி ருக்கு. உங்க ரெண்டு பேருக்கும் பெத்தவாளோட சம்மதத்தோட, சாஸ்த்ர, சம்பிரதாயப்படிதானே கல்யாணம் ஆச்சு?”
“ம்.. ஆனா, அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”
“எந்த மதமா இருந்தாலும், எந்த நாடா இருந்தாலும், எல்லா மொழியிலயும் கல்யாண மந்திரங்கள்ல அல்லது உறுதிமொழில இருக்கற மிக முக்கியமான ஷரத் அல்லது நிபந்தனை என்ன தெரியுமா?”
“...”
“குழந்தைதான். சப்தபதில முதல் அடியை எடுத்து வைக்கும்போதே
நீ என் வீட்டிற்கு வந்து புத்திரபாக்கியங்களைப் பெற்று குலவிருத்தி செய்து, அனைவருக்கும் சந்தோஷம் அளிக்கணும்னுதான் அந்த ஆண் கேட்கறான், அதுக்கு பெண்ணும் சம்மதிக்கறா”
“கல்யாணம்னாலே குழந்தைதானா, ரெண்டு பேர் நட்போட, ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் துணையா, கம்பேனியனா இருக்கக் கூடாதான்னா, தாராளமா இருக்கலாம். ஏழு அடி சேர்ந்து நடந்தாலே நண்பர்கள்னு சொல்றது நம்ம சாஸ்த்திரம்”
“ஆனா, கணவன், மனைவி உறவுங்கறது வெறும் நட்போட நின்னு போறதா? க்ளோஸ் ஃப்ரெண்டும் கணவன்/ மனைவியும் ஒண்ணுதானா, நெவர்”
“...”
“கல்யாணத்தோட நோக்கம் என்னன்னு தெரியுமா, குழந்தைதான். வம்ஸ விருத்திதான். உலகத்துல மக்கள் தொகை நிறைய இருக்கு, நிறைய ஆதரவில்லாத குழந்தைகள் இருக்காங்கன்னு பெரிய சமூக சேவை செய்யற தியாகி மாதிரி விளக்கம் தரலாம். ஆனா, தன் ரத்தம், தன் குழந்தைங்கறது நிச்சயமா வேறதான்”
“...”
‘கல்யாணம்ங்கறது ஆயிரம் காலத்துப் பயிர்’ னு சொல்றதோட அர்த்தம் என்னன்னு தெரியுமா? எத்தனையோ தலைமுறைகள் தாண்டியும் தொடர்ந்து
நீயும் நானும் இன்னைக்கு இங்க நிக்கறோம்னா அதுக்கு நம்ம அம்மா, அப்பா மட்டும் காரணமில்லை.”
“...”
“ஆனா, நீங்க ரெண்டு பேரும் எடுத்த அபத்தமான முடிவுனால பூமில உங்களோட தொடர்ச்சி இல்லாமலே போயிடும். நீ கேக்கலாம், நான் என்ன ராஜாவா, சாம்ராஜ்யத்தை ஆள வாரிசு வேணுமான்னு…”
“எல்லா சாம்ராஜ்ஜியங்களும் ராஜாக்களும் அழிஞ்சு போயாச்சு. தொடர்றது உயிர்கள் மட்டும்தான். அதனாலதான் நாம இன்னும் இருக்கோம்”
“...”
“மரம், செடி, கொடி, யானை, பூனை, சிங்கம், கரடின்னு எந்த ஜீவராசியும் எனக்கு குட்டி போட வேண்டாம், குஞ்சு பொரிக்க வேண்டாம், விதையும் வேரும் வேண்டாம்னு நினைக்கலை. அதான் இயற்கை. மனுஷாதான் நம்மை மட்டும் ஒசத்தியா நினைச்சுக் குழப்பிக்கறோம்”
“ஒரு பத்து வருஷம் நெல்லும் கரும்பும் காயும் பழமும் இனிமே நாங்க வளர மாட்டோம்னா நின்னுட்டா நம்ம கதி? விவசாயம் பண்ற உனக்குக் கூடப் புரியலையா மித்ரா? ஆசையா பார்த்துப் பார்த்து பூவை வளர்க்கறவன் குழந்தை வேண்டாம்னு சொல்றதை என்னால ஏத்துக்கவே முடியலடா”
“என்னடா, ஒரு டாக்டரா இருந்துண்டு இப்டி பேசறாளேன்னு தோண்றதா? டாக்டரா இருக்கறதாலதான் இப்டி பேசறேன்”
“...”
“உங்க ரெண்டு பேரையும் இந்த முடிவுக்குத் தூண்டினது எதுன்னு எனக்குத் தெரியாது. ஒருக்கால், அமெரிக்க வாழ்க்கை முறையோட பாதிப்பா கூட இருக்கலாம்”
“...”
“ஆனா, அங்கேயும் எல்லாரும் இப்படி இல்லை. ரெண்டு, மூணு கல்யாணம், கல்யாணத்துக்கு ரெண்டொரு குழந்தைகள்னு இருக்கறவங்க ஏராளம். அவங்க குழந்தை இல்லாததை வரமா நினைச்சா, மருத்துவ விஞ்ஞானம் இத்தனை வளர்ந்தே இருக்காதே?”
“...”
“ருக்கு, உங்கம்மாவும் எங்கம்மாவும் எத்தனை மனசு உடைஞ்சு போயிருக்கான்னு உனக்குத் தெரியாது. தனக்குப் பேரக் குழந்தைகள் வரணும், சந்ததிகள் பெருகணும், வம்சம் தழைக்கணும்னு நாங்க ஆசைப்பட்டது தப்பான்னு ரெண்டு பேரும் மருகறா”
“...”
“வருஷம் ஆயாச்சு, ஏதாவது பிரச்சனைன்னா டாக்டரைப் பாருன்னு இந்தியா வந்ததுல இருந்து எத்தனை தரம் சொல்லி இருப்போம், இப்படி தானே உண்டானதை அழிச்சதோட மட்டுமில்லாம, குழந்தையே வேண்டாம்னா என்ன அர்த்தம்னு புலம்பிண்டே இருக்கா. நல்ல வேளையா ரெண்டு பேருக்கும் அதிர்ச்சில வேற எதுவும் ஆகலை”
“அக்கா!”
“அவாளைப் பார்க்க மித்ரா மூணு தரம் வந்துட்டுப் போய்ட்டான். உனக்குப் பேசணும்னோ, சமாதானம் பண்ணனும்னோ தோணவே இல்லையா ருக்கு?”
“அப்டியெல்லாம் இல்லை… அம்மா, அக்கான்னு எல்லாரும் தொடர்ந்து இது பத்தியே பேசவும் அன்னிக்கு ஏதோ ஒரு வேகத்துல… ம்ப்ச்… எங்கம்மா என் நம்பரை பிளாக் பண்ணி வெச்சிருக்கா., சௌமிட்ட சொல்லி ஈவினிங் அம்மாவைப் பார்க்க (மைதிலி) அங்க வரதாதான் இருந்தேன்” என்ற ருக்மிணியின் குரல் மெலிந்து ஒலித்தது.
“அம்மாவும் மாமியாரும் கூட இதைக் கேட்கக் கூடாதுன்னா எப்படி ருக்கு? நச்சரிச்சாலோ, குத்திக் காட்டினாலோ, ஒதுக்கி வைச்சாலோ சரி. இந்த விஷயத்துல அம்மாக்களை விட வேற யாரு இப்படி அக்கறையா உரிமையா கேட்க முடியும்? கேட்கறது பெத்தவாளோட கடமையும் கூட ருக்கு”
“...”
“ஊறுகாய் வேணும், சாம்பார் பொடி வேணும்னு நம்ம தேவைக்கு மட்டும்தான் அம்மாவா, சொல்லு?”
“எவ்வளவோ சமாதானம் செய்ய ட்ரை பண்ணியும் அம்மா ஒரு வார்த்தை கூட பேசலை ரேக்ஸ்” என்ற சௌமித்ரனின் குரலில் இருந்த வருத்தம் ருக்மிணியை அசைத்தது.
‘இத்தனை அப்ஸெட்டா இருந்துமா சௌ என்னை எதுவுமே சொல்லலை?’
ரேகா “அத்தனை அதிர்ச்சில இருந்து வெளிய வர நேரமாகாதாடா மித்ரா?”
“ஸாரி ரேக்ஸ்”
“எனக்கு எதுக்கு ஸாரி, நீங்க என்னை பூமர்னு சொன்னாலும் எனக்குக் கவலை இல்லை. உடம்புல தெம்பும், இளமை உணர்வும் இருக்கற வரை பிரச்சனை இல்லை. ஆனா, ஒரு கட்டத்துல ஒரு வெறுமை, vacuum வந்து தாக்கும். அந்த நேரத்துல அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப முடியாமலே போகலாம்”
“...”
“உங்களோட இந்த முடிவு எதனால, எதை அல்லது யாரைப் பார்த்துன்னு எனக்குத் தெரியாது. ஆனா, இதை மாத்திக்கறதுக்கு இதுதான் சரியான சமயம்”
“...”
“சுதந்திரம்ங்கற பேர்ல, கமிட் பண்ணிக்க பயந்து, ரெண்டு பேரும் சோம்பேறித்தனத்தை வளர்த்திருக்கேள்”
“காலம்பற ரன்னிங் போறதுல இருந்து எல்லாத்தையும் சேர்ந்தே செய்யணும்னு ரெண்டு பேரும் வருஷக்கணக்கா மெனக்கெடறதை, இழுத்துப் புடிக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாம ஒரு குழந்தை சுலபமா செஞ்சிருக்கும்”
“...”
“நாப்பது வயசுக்கு மேல எல்லாருக்குமே ஒரு தனிமை உணர்வும், ஆயாஸமும் வரும். பிடிப்பை வேண்டி அது வேற சில வேண்டாத எண்ணங்களையும் பழக்கங்களையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கலாம். Better late than never. நான் புறப்படறேன்”
“ரேக்ஸ்…”
தமக்கை காஃபியைக் கூடத் தவிர்த்து ஆதங்கத்துடன் கிளம்பியதில் சௌமித்ரனின் குரலில் ஏகத்துக்கு வருத்தம்.
சௌமித்ரன் பார்க்கிங் வரை சென்று வழியனுப்பி விட்டு வர, ருக்மிணி அதே இடத்தில் அசையாது நின்றிருந்தாள்.
“ஹேய், முனீம்மா” என்று உலுக்கி அணைத்துக் கொண்டான்.
இருவருக்குமே தங்களின் ஆசையை, கருத்தை, கற்பனையை பேசிப் பேசி, கருத்தொருமித்துக் காதலித்த நாட்களின் ஞாபகம்.
கலிஃபோர்னியா. பன்னிரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்பான இலையுதிர் காலத்தின் ஞாயிறு மாலை…
“எந்த ஹரி பரியும் இல்லாம ஸ்லோ மார்னிங், லேஸி வீக் எண்ட், யோகா, லேட் நைட் கேப்னு வாழ்க்கையை ஆற, அமர அனுபவிச்சு வாழணும் மித்ரன்”
“கரெக்ட், நாம ரெண்டு பேரும் ஒரே வீட்ல சேர்ந்து சமைச்சு சாப்பிட்டு, மியூஸிக் கேட்டு, தூங்கி, இஷ்டப்பட்ட ஊரை, நாட்டை போய்ப் பார்க்கணும் மினி. நான் சொல்றது உனக்குப் புரியறதா?”
“...”
ருக்மிணியின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்ட சௌமித்ரன் “எல்லாத்தையும் விட, எல்லாத்துக்கும், எல்லா நேரமும், என் பக்கத்துல நீ எனக்கு வேணும் மினி” என்றதில் தலைகுப்புற விழுந்தாள் ருக்மிணி.
அதற்கு முன் அந்த மதியம் நடந்தது…
Author: VedhaVishal
Article Title: இழைத்த கவிதை நீ! 4
Source URL: KadhaiThari-https://kadhaithari.com/forum
Quote & Share Rules: Short quotations can be made from the article provided that the source is included, but the entire article cannot be copied to another site or published elsewhere without permission of the author.
Article Title: இழைத்த கவிதை நீ! 4
Source URL: KadhaiThari-https://kadhaithari.com/forum
Quote & Share Rules: Short quotations can be made from the article provided that the source is included, but the entire article cannot be copied to another site or published elsewhere without permission of the author.
